Peraanse verjaardag.

Ola,

Ik weet het, dit bericht liet lang op zich wachten. De reden daarvoor is dat ik jullie graag al een verslag wou geven van mijn eerste schooldag, die voor maandag gepland was maar uiteindelijk dus donderdag werd.

Daardoor heb ik dus weer een heleboel te vertellen.
Zondag was ik jarig, een verslagje van die dag mag niet ontbreken! De zon scheen, zoals elke morgen hier en ik moest vrij vroeg opstaan omdat we naar de kerk gingen. Toen ik beneden kwam kreeg ik felecitaties van mijn ouders en een cadeautje! Jaja, geheel onverwacht. :) Het is een trui met knopjes van Alpacawol, echt heel handig hier want vanaf zes uur wordt het hier dus echt heel koud. Ik heb er dus al veel deugd aan gehad.
Van de mis heb ik niet zoveel gezien, de reden daarvoor, ik ben flauwgevallen... Voor het eerst in mijn leven. Daarvoor moest ik dus naar Peru komen. :) Mijn mama hier was heel ongerust en dacht dat er iets met mijn hart was of zo dus de volgende dag gingen we naar dokter. Ook een belevenis op zich. Niets van de stille wachtkamers zoals in België. Bijna geen wachtkamer zelf, 1 klein bankje. Maar de dokter stelde mijn mama Anna gerust met wat ik wel vermoedde, ik moet hier gewoon nog wat aanpassen en had dus last van de andere zuurstofgraad hier en de hoogte,... Dan zijn we met de auto naar de bergen gegaan. Niet de besneeuwde, maar de droge, ik zou jullie heel graag de foto's tonen maar ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik ze kan uploaden hier. Ik zet ze wel op facebook. De bergen waren echt supermooi, het duurde wel lang voor we er waren langs een echt erbarmelijk weg! Er waren ook veel kleine felgekleurde Peruaanse dametjes daarboven. Over hen vertel ik een andere keer meer, als ik een mooie foto heb.
Terug in de vallei zijn we op restaurant geweest, lekker maar zwaar en dan thuis heb ik met veel plezier jullie felicitaties gelezen. En 's avonds was er taart met een kaarsje! Het was een heel lekkere aardbeibiscuittaart en ik mocht aan iedereen een stuk geven. ( Dus ook aan Paul en zo van de keuken. :) ) Delen maakt gelukkig, ik zeg het je. Het was dus meer dan een geslaagde dag!

Verder moest ik op mijn school ook een test doen, dinsdag was dat. Ik dacht dat ik mijn wiskunde ging moeten boven halen maar niets was minder waar. Ik moest tekenen, jaja, mijn allerbeste vak. Een tekening van een jongen en een verhaaltje erbij schrijven en een tekening van een meisje en een verhaaltje erbij. Ook nog een tekening van een familie. Echt bizar. Maar blijkbaar kan de schoolpsyholoog daar veel uit afleiden. Ik vrees een beetje dat hij nu van me denkt dat ik een kind ben, wat zo teken ik...
Bon, waarschijnlijk doet het er toch niet zoveel toe want vandaag was dus mijn eerste schooldag. In uniform, niet bepaald heel sexy maar het kan erger. Ik ga met de bus naar school, ongeveer tien minuutjes. De meisjes van mijn klas waren heel vriendelijk en kwamen meteen wat vragen aan me stellen. Sommigen kunnen een beetje engels, maar eigenlijk echt niet goed. En aangezien mijn spaans ook nog helemaal niet oke is, is communiceren wat moeilijk maar het lukt. Ik zit hier in het vijfde middelbaar, wat hier het laatste is en de kindjes zijn dus idd 1 of 2 jaar jonger dan mij. En dat merk is wel, ze zijn veel giechelachtiger. De jongens maken super veel lawaai in de klas en lachen ook de hele tijd met alles. Met hen heb ik nog niet echt gepraat, als er eens een iets tegen me zei begon de rest allemaal de gniffelen en giechelen. Ze zijn echt een beetje kinderachtig. Hopelijk is dat mijn eerste indruk. Ik zou nog meer willen vertellen over de school maar heb het gevoel dat dit bericht alweer zo lang is. Misschien nog juist dat de leerkrachten bellen tijdens de les, dat het echt lang duurt voor de les start, zo hebben we in wiskunde 1 oefening gemaakt (wiskunde is trouwens echt moeilijk, identiteiten met veel sec en csc, ik lijk echt alles vergeten), dat ik de leerkrachten echt niet versta en dat het koud is met mijn blote benen in de klas! Binnenkort meer details.

Voor donderdag, heb ik echt nog genoten van rustig in het zonnetje mijn boek lezen, The OC kijken, de lange maaltijden met mijn ouders, het bezoekje aan mijn oma en opa en neefjes en nichtje en tantes en nonkels, mijn was doen en strijken samen met Mirtza ( ik wist niet dat iemand valser kon zingen dan mij :) ), de engels/spaanse gesprekjes aan de balie met Sylbia en MarieAgelica ( Zij is 20 en heel vriendelijk voor me, ze bracht zelfs een verjaardagscadeautje mee uit Lima. Een hondbeer en douchegel. Ze is echt tof! ) , iets gaan drinken en eten in Cafe Andian ( daar vind je al de backpackers bijeen, blanke gezichten dus, een verademing. :) ) , de Huarazroddels,...

Verder hoop ik dat ik echt snel Spaans kan, zo kan ik met de al werknemers hier communiceren. Voor de moment voel ik me echt een klein kindje als ik probeer Spaans te spreken.
Geduld hebben, heeft papa Selio gezegd.

Ik vind jullie reacties trouwens heel tof om lezen, dank daarvoor!

Tot binnenkort, heel veel liefs
Ruth