Liefste Vlaamssprekenden ( of flamingosprekenden zoals ze hier zeggen),
Ik ben toch blij dat ik af en toe nog wat Nederlands mag typen. En dat ik soms ( al twee keer tot nu) Nederlands kan praten met Hollanders of Belgen hier in het hotel.
Want af en toe word ik een beetje gek van de talen. Aangezien ik met mijn papa hier nog steeds meer Frans praat, maar op school al meer Spaans, kon ik gisteren geen 1 van de twee meer. Echt vermoeidend. Maar goed, poco a poco zegt mijn papa Selio.
In mijn blog vandaag, het is alweer een hele week geleden, wil ik het hebben over de Peruaanse bergen, het Peruaanse uitgangsleven en de Peruaanse school. Al zeg ik mss beter Huarazaanse (of zoiets) ipv van Peruaanse. Het zal hier overal wel anders zijn.
De Peruaanse school.
Ondertussen heb ik dus een volledige week school achter de rug.
Ik ben er dus al wat aangewend. Het vroege opstaan blijft wel aan me knagen en ik versta nog steeds niet al te veel van de lessen. Die combinatie zorgt er dus voor dat meer dan eens mijn ogen bijna toevallen.
Maar mijn klas valt al veel beter mee dan de eerste dag. Ook de jongens praten nu met me. :) En ze zijn echt tof. Al lachen ze nog steeds vreselijk hoog. Anie en Lalie zijn ook al bij me thuis geweest voor een groepswerk, en ja, in Peru kennen ze Wikipedia en copy en paste ook. Naast de vakken die wij krijgen, heb ik hier ook filosofie en literatuur en muziek en zingen en kunst en theater. Theater is eigenlijk meer wat Peruaans dansen, helemaal geen acteren zoals ik had gedacht. Deze vakken maken de dagen dus korter. Want school duurt hier van 7u50 tot 17u50. Op drie dagen moet ik wel al naar huis met de bus van 16u50 voor mijn Spaanse les. In die bus zitten kleine kindjes en wat zijn die verwonderd over ik die daar zit bij hen en uit België kom en al super oud ben en geen Spaans spreek. Ook op de speelsplaats zie ik kindjes wijzen en kijken alsof ik een attractie ben. :)
De lessen worden hier toch ook echt minder strikt genomen dan in België heb ik het gevoel. Vooral bij de leraar wiskunde. Zo hebben we bij hem al naar twee films gekeken. :) Het zou op dbz gene waar zijn!
Ik eet 's middags warm op school, en bah wat is het eten toch echt niet lekker. Ongeveer elke dag arroz con pollo ( wat zoveel is als rijst met kip). En het drinken is uit van die harde bekers en smaakt dus helemaal naar plastiek. Gelukkig heb ik hier 's morgens een heerlijk ontbijt met verse fruitsla, vers geperst appelsiensap en lekkere broodjes en 's avonds mag ik eender wat kiezen op de kaart van het hotel. En toch ben ik nog niet verdikt denk ik. :) Laat ik dit vooral niet te luid zeggen.
Met school zijn we ook gaan spelen met kindjes uit een arme wijk. Dat maakte me echt heel gelukkig. We hadden ook koekjes en sapjes voor hen mee en hoewel ik niet me hen kon praten, had ik er echt veel aan. En de kindjes waren ook gelukkig!
Benieuwd wat mijn tweede week school zal brengen...
De Peruaanse bergen.
Mijn ouders hier, vooral mijn papa Selio, heeft ongeveer alle bergen die ik hier kan zien beklommen. Hij heeft ook een winkel waar je al het trekkingsmateriaal kan huren. En hier in hun reisbureau organiseren ze ook trekkings met ezels en zo in de bergen. Die passie moeten ze natuurlijk ook een beetje op mij overbrengen. Zo heb ik gisteren mijn eerste rots beklommen. En niet zoals wij dat kennen, op zo een muur en met handvaten, neen, een echte rots. Al was het een voor kindjes. :) Ik vond het toch echt al moeilijk, en lastig man!
En vandaag ben ik met mijn ouders naar een vallei gereden hoog in de bergen. (ongeveer 4000 m) Op alweer een erbarmelijke weg. Maar na een beetje wandelen, ook echt nog lastig, een prachtig zicht!Op de besneeuwde bergen, en een gletsjermeer dat als maar groter wordt door de opwarming van de aarde. En andere bomen en bloemen en planten en zoveel moois.
Hopelijk kan ik veel bergen hier bezoeken en mss zelfs een beklimmen...
De Peruaanse nachten.
Vorig weekend was mijn broer uit Lima hier. Het was wel aangenaam eindelijk nog eens een broer te hebben, want kindje alleen zijn is toch echt nog anders. Samen met hem en met een vriend van hem, Cesar genaamd, zijn we de zaterdagavond naar de disco geweest. En in Peru danst dus echt iedereen in koppels. Je zou kunnen denken dat ik wel gezellig, maar wacht daar wat mee. Er gaan hier veel meer jongens uit dan meisjes, gevolg, veel jongens staan dus maar een beetje langs de kant. Niet echt sociaal vind ik. Gelukkig ben ik dus een meisje.
De muziek was eigenlijk vaak echt hetzelfde als hier, al is er ook veel reggeaton en Cumbia of zo.
Ik vond het echt leuk om nog eens te kunnen dansen en mijn algemeen beeld was wel dat er vooral ouderen daar waren. Toch midden/eind de twintig.
Gisterenavond ging ik dan met twee kindjes van mijn klas, Anie en Laura genaamd, naar een optreden van rockbands gaan. Kwamen we daar binnen en waren het 12-jarige die speelden... :)
Dan zijn we dus maar naar een disco gegaan, het was acht uur 's avonds, en ja hoor, die disco zat al helemaal vol. Wel echt een beetje marginaal. Met dansende meisjes op plateau's en alweer heel veel jongens langs de kant. Aangezien meisjes van 18 hier naar huis moeten ge-escorteerd worden door meisjes van 15, Anie en jongens van 17, Rodrigo, hebben zij me om 9 uur, jip jip, thuis afgezet. :)
Volgend weekend is er een blijkbaar een feestje hier, wat zal dat geven...
Voila, nu zijn jullie weer op de hoogte.
De dingen die ik hier tot nu een beetje jammer vind, zijn: dat MarieAngelica van de receptie hier niet meer woont, dat ik geen broer of zus heb en dat mijn Spaans nog allesbehalve opperbest is...
Poco a poco.
Velen van jullie beginnen morgen met school, dus aan hen, veel plezier. :)
Veel liefs,
Ruth
P.S.: Sorry trouwens voor de vele spellingsfouten, maar ik waarschuw jullie alvast, dat zal niet verbeteren! En ik slaag er ook nog niet in om mijn foto's ergens te plaatsen maar ik blijf proberen.
zondag 21 september 2008
Beter adres
Ruth Botterman
C/o Selio Villon
Hotel San Sebastian
Jr. Italia 1124
Huaraz
Peru
Ik heb mijn papa hier dat adres dat ik jullie had opgegeven eens laten checken en hij zegt dat het beter is zoals hierboven.
Sorry voor de verwarring, ik had beter moeten opletten...
donderdag 11 september 2008
Adres
Ik heb hier nog juist mijn adres voor moesten jullie me een briefje willen schrijven.
Hotel San Sebatian
Jr. Italia
Señor Selio Villon
1124 Huaraz
Peru
Voor moesten jullie helemaal depresief zijn en me willen bellen. 0051-43-426960
Let dan natuurlijk wel op het klokje hiernaast!
Peraanse verjaardag.
Ola,
Ik weet het, dit bericht liet lang op zich wachten. De reden daarvoor is dat ik jullie graag al een verslag wou geven van mijn eerste schooldag, die voor maandag gepland was maar uiteindelijk dus donderdag werd.
Daardoor heb ik dus weer een heleboel te vertellen.
Zondag was ik jarig, een verslagje van die dag mag niet ontbreken! De zon scheen, zoals elke morgen hier en ik moest vrij vroeg opstaan omdat we naar de kerk gingen. Toen ik beneden kwam kreeg ik felecitaties van mijn ouders en een cadeautje! Jaja, geheel onverwacht. :) Het is een trui met knopjes van Alpacawol, echt heel handig hier want vanaf zes uur wordt het hier dus echt heel koud. Ik heb er dus al veel deugd aan gehad.
Van de mis heb ik niet zoveel gezien, de reden daarvoor, ik ben flauwgevallen... Voor het eerst in mijn leven. Daarvoor moest ik dus naar Peru komen. :) Mijn mama hier was heel ongerust en dacht dat er iets met mijn hart was of zo dus de volgende dag gingen we naar dokter. Ook een belevenis op zich. Niets van de stille wachtkamers zoals in België. Bijna geen wachtkamer zelf, 1 klein bankje. Maar de dokter stelde mijn mama Anna gerust met wat ik wel vermoedde, ik moet hier gewoon nog wat aanpassen en had dus last van de andere zuurstofgraad hier en de hoogte,... Dan zijn we met de auto naar de bergen gegaan. Niet de besneeuwde, maar de droge, ik zou jullie heel graag de foto's tonen maar ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik ze kan uploaden hier. Ik zet ze wel op facebook. De bergen waren echt supermooi, het duurde wel lang voor we er waren langs een echt erbarmelijk weg! Er waren ook veel kleine felgekleurde Peruaanse dametjes daarboven. Over hen vertel ik een andere keer meer, als ik een mooie foto heb.
Terug in de vallei zijn we op restaurant geweest, lekker maar zwaar en dan thuis heb ik met veel plezier jullie felicitaties gelezen. En 's avonds was er taart met een kaarsje! Het was een heel lekkere aardbeibiscuittaart en ik mocht aan iedereen een stuk geven. ( Dus ook aan Paul en zo van de keuken. :) ) Delen maakt gelukkig, ik zeg het je. Het was dus meer dan een geslaagde dag!
Verder moest ik op mijn school ook een test doen, dinsdag was dat. Ik dacht dat ik mijn wiskunde ging moeten boven halen maar niets was minder waar. Ik moest tekenen, jaja, mijn allerbeste vak. Een tekening van een jongen en een verhaaltje erbij schrijven en een tekening van een meisje en een verhaaltje erbij. Ook nog een tekening van een familie. Echt bizar. Maar blijkbaar kan de schoolpsyholoog daar veel uit afleiden. Ik vrees een beetje dat hij nu van me denkt dat ik een kind ben, wat zo teken ik...
Bon, waarschijnlijk doet het er toch niet zoveel toe want vandaag was dus mijn eerste schooldag. In uniform, niet bepaald heel sexy maar het kan erger. Ik ga met de bus naar school, ongeveer tien minuutjes. De meisjes van mijn klas waren heel vriendelijk en kwamen meteen wat vragen aan me stellen. Sommigen kunnen een beetje engels, maar eigenlijk echt niet goed. En aangezien mijn spaans ook nog helemaal niet oke is, is communiceren wat moeilijk maar het lukt. Ik zit hier in het vijfde middelbaar, wat hier het laatste is en de kindjes zijn dus idd 1 of 2 jaar jonger dan mij. En dat merk is wel, ze zijn veel giechelachtiger. De jongens maken super veel lawaai in de klas en lachen ook de hele tijd met alles. Met hen heb ik nog niet echt gepraat, als er eens een iets tegen me zei begon de rest allemaal de gniffelen en giechelen. Ze zijn echt een beetje kinderachtig. Hopelijk is dat mijn eerste indruk. Ik zou nog meer willen vertellen over de school maar heb het gevoel dat dit bericht alweer zo lang is. Misschien nog juist dat de leerkrachten bellen tijdens de les, dat het echt lang duurt voor de les start, zo hebben we in wiskunde 1 oefening gemaakt (wiskunde is trouwens echt moeilijk, identiteiten met veel sec en csc, ik lijk echt alles vergeten), dat ik de leerkrachten echt niet versta en dat het koud is met mijn blote benen in de klas! Binnenkort meer details.
Voor donderdag, heb ik echt nog genoten van rustig in het zonnetje mijn boek lezen, The OC kijken, de lange maaltijden met mijn ouders, het bezoekje aan mijn oma en opa en neefjes en nichtje en tantes en nonkels, mijn was doen en strijken samen met Mirtza ( ik wist niet dat iemand valser kon zingen dan mij :) ), de engels/spaanse gesprekjes aan de balie met Sylbia en MarieAgelica ( Zij is 20 en heel vriendelijk voor me, ze bracht zelfs een verjaardagscadeautje mee uit Lima. Een hondbeer en douchegel. Ze is echt tof! ) , iets gaan drinken en eten in Cafe Andian ( daar vind je al de backpackers bijeen, blanke gezichten dus, een verademing. :) ) , de Huarazroddels,...
Verder hoop ik dat ik echt snel Spaans kan, zo kan ik met de al werknemers hier communiceren. Voor de moment voel ik me echt een klein kindje als ik probeer Spaans te spreken.
Geduld hebben, heeft papa Selio gezegd.
Ik vind jullie reacties trouwens heel tof om lezen, dank daarvoor!
Tot binnenkort, heel veel liefs
Ruth
Ik weet het, dit bericht liet lang op zich wachten. De reden daarvoor is dat ik jullie graag al een verslag wou geven van mijn eerste schooldag, die voor maandag gepland was maar uiteindelijk dus donderdag werd.
Daardoor heb ik dus weer een heleboel te vertellen.
Zondag was ik jarig, een verslagje van die dag mag niet ontbreken! De zon scheen, zoals elke morgen hier en ik moest vrij vroeg opstaan omdat we naar de kerk gingen. Toen ik beneden kwam kreeg ik felecitaties van mijn ouders en een cadeautje! Jaja, geheel onverwacht. :) Het is een trui met knopjes van Alpacawol, echt heel handig hier want vanaf zes uur wordt het hier dus echt heel koud. Ik heb er dus al veel deugd aan gehad.
Van de mis heb ik niet zoveel gezien, de reden daarvoor, ik ben flauwgevallen... Voor het eerst in mijn leven. Daarvoor moest ik dus naar Peru komen. :) Mijn mama hier was heel ongerust en dacht dat er iets met mijn hart was of zo dus de volgende dag gingen we naar dokter. Ook een belevenis op zich. Niets van de stille wachtkamers zoals in België. Bijna geen wachtkamer zelf, 1 klein bankje. Maar de dokter stelde mijn mama Anna gerust met wat ik wel vermoedde, ik moet hier gewoon nog wat aanpassen en had dus last van de andere zuurstofgraad hier en de hoogte,... Dan zijn we met de auto naar de bergen gegaan. Niet de besneeuwde, maar de droge, ik zou jullie heel graag de foto's tonen maar ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik ze kan uploaden hier. Ik zet ze wel op facebook. De bergen waren echt supermooi, het duurde wel lang voor we er waren langs een echt erbarmelijk weg! Er waren ook veel kleine felgekleurde Peruaanse dametjes daarboven. Over hen vertel ik een andere keer meer, als ik een mooie foto heb.
Terug in de vallei zijn we op restaurant geweest, lekker maar zwaar en dan thuis heb ik met veel plezier jullie felicitaties gelezen. En 's avonds was er taart met een kaarsje! Het was een heel lekkere aardbeibiscuittaart en ik mocht aan iedereen een stuk geven. ( Dus ook aan Paul en zo van de keuken. :) ) Delen maakt gelukkig, ik zeg het je. Het was dus meer dan een geslaagde dag!
Verder moest ik op mijn school ook een test doen, dinsdag was dat. Ik dacht dat ik mijn wiskunde ging moeten boven halen maar niets was minder waar. Ik moest tekenen, jaja, mijn allerbeste vak. Een tekening van een jongen en een verhaaltje erbij schrijven en een tekening van een meisje en een verhaaltje erbij. Ook nog een tekening van een familie. Echt bizar. Maar blijkbaar kan de schoolpsyholoog daar veel uit afleiden. Ik vrees een beetje dat hij nu van me denkt dat ik een kind ben, wat zo teken ik...
Bon, waarschijnlijk doet het er toch niet zoveel toe want vandaag was dus mijn eerste schooldag. In uniform, niet bepaald heel sexy maar het kan erger. Ik ga met de bus naar school, ongeveer tien minuutjes. De meisjes van mijn klas waren heel vriendelijk en kwamen meteen wat vragen aan me stellen. Sommigen kunnen een beetje engels, maar eigenlijk echt niet goed. En aangezien mijn spaans ook nog helemaal niet oke is, is communiceren wat moeilijk maar het lukt. Ik zit hier in het vijfde middelbaar, wat hier het laatste is en de kindjes zijn dus idd 1 of 2 jaar jonger dan mij. En dat merk is wel, ze zijn veel giechelachtiger. De jongens maken super veel lawaai in de klas en lachen ook de hele tijd met alles. Met hen heb ik nog niet echt gepraat, als er eens een iets tegen me zei begon de rest allemaal de gniffelen en giechelen. Ze zijn echt een beetje kinderachtig. Hopelijk is dat mijn eerste indruk. Ik zou nog meer willen vertellen over de school maar heb het gevoel dat dit bericht alweer zo lang is. Misschien nog juist dat de leerkrachten bellen tijdens de les, dat het echt lang duurt voor de les start, zo hebben we in wiskunde 1 oefening gemaakt (wiskunde is trouwens echt moeilijk, identiteiten met veel sec en csc, ik lijk echt alles vergeten), dat ik de leerkrachten echt niet versta en dat het koud is met mijn blote benen in de klas! Binnenkort meer details.
Voor donderdag, heb ik echt nog genoten van rustig in het zonnetje mijn boek lezen, The OC kijken, de lange maaltijden met mijn ouders, het bezoekje aan mijn oma en opa en neefjes en nichtje en tantes en nonkels, mijn was doen en strijken samen met Mirtza ( ik wist niet dat iemand valser kon zingen dan mij :) ), de engels/spaanse gesprekjes aan de balie met Sylbia en MarieAgelica ( Zij is 20 en heel vriendelijk voor me, ze bracht zelfs een verjaardagscadeautje mee uit Lima. Een hondbeer en douchegel. Ze is echt tof! ) , iets gaan drinken en eten in Cafe Andian ( daar vind je al de backpackers bijeen, blanke gezichten dus, een verademing. :) ) , de Huarazroddels,...
Verder hoop ik dat ik echt snel Spaans kan, zo kan ik met de al werknemers hier communiceren. Voor de moment voel ik me echt een klein kindje als ik probeer Spaans te spreken.
Geduld hebben, heeft papa Selio gezegd.
Ik vind jullie reacties trouwens heel tof om lezen, dank daarvoor!
Tot binnenkort, heel veel liefs
Ruth
vrijdag 5 september 2008
En hotel San Sebastian.
Beste Belgjes,
Dit bericht is waarschijnlijk veel te lang, met veel te veel overbodige details, maar ik ben hier nog maar net en wil jullie graag alles vertellen. Sorry daarvoor, maar dat zal wel minderen!
Ik heb ook met mijn ouders hier afgesproken dat ik in het begin maar twee keer in week op internet zal gaan. Dat is beter voor mijn aanpassing!
Vandaag was het eindelijk zo ver, ik ben geariveerd bij mijn familie, in mijn hotel, jaja! Straks meer daarover.
Eerst nog even over mijn gevangenis in Lima, de plaats waar we verbleven met al de buitenlanders die naar Peru komen. Wij Belgen waren met het meest,19. Verder waren er van Zwitserland, Duitsland, Oostenrijk, Denemarken, Nieuw-Zeeland, IJsland,... Ook een zielig meisje van Groenland, met sportschoenen en hoog opgetrokken sportkousen, echt geen zicht.
Woensdag hebben we daar niets gedaan, buiten twee films op de laptop gezien en eigenlijk ook veel chiro en scouts spelletjes zoals citroen citroen en billy billy bob en billenklets, wij belgen leerden deze aan de buitenlanders. Ik wou heel graag Lima verkennen maar dat mocht dus niet, we mochten daar niet buiten (vandaar de gevangenis, het stonk er ook). Het was wel nog lekker eten, al advocado gegeten, en juca( een soort aardappel) en jaja ook frieten, ze waren wel super dik en koud. Niet echt lekker dus. Donderdag was er dan een oriëntatie, waar AFS zo van houdt.
En 's avonds, als we juist allen vriendjes werden, vertrok iedereen dus naar zijn stad. Ik en nog heel wat anderen vertrokken als laatste en ik moet zeggen dat dat vertrek wel vrij gektisch was, maar eindelijk toen we door de vervallen straten van Lima reden had ik het gevoel in Peru te zijn. Het verkeer is ook vreselijk, zonder lijnen op de straten, iedereen haalt iedereen in.
Er is 1 jongen, een canadees die ook in Huaraz zit, hij is vrij overenthousiast maar wel nog sympathiek. Dus met hem heb ik samen in de bus gezeten van Lima naar Huaraz, ongeveer 7 uur. Maar die bus was echt fantastisch, nog nooit in zo een chicke bus gezeten!
En dus vanmorgen rond zes uur ben ik hier aangekomen, mijn papa Selio kwam me ophalen en na de kussenverwarring was hij heel lief. Met hem praat ik Frans, hoewel ik merk dat mijn Frans vreselijk is. Hij bood me thee aan als ik aankwam, cocthee en toonde me mijn kamer.
Ik woon dus echt in het hotel, op de bovenste verdieping in een hotelkamertje. Ik heb dus mijn eigen douche en toilet en zelfs tv! Ik heb ook uitzicht vanuit mijn deur op allemaal bergen.
Om negen uur dan ging ik ontbijten en ontmoette ik mijn mama Ana, zij was ook zeer vriendelijk en met haar spreek ik Engels, maar aan tafel spreken we altijd Engels. Ze waren zeer blij met de cadeautjes en ik heb hen al al mijn foto's getoond. Jaja,ze hebben jullie al allemaal gezien.
Net als ik dacht zijn mijn twee broers hier niet, wat wel een beetje jammer is, maar er in het hotel werkt een nichtje van de ouders, 20, en zij is heel vriendelijk. Ze vroeg me zelfs net welke jas haar het beste stond. :)
De mama toonde me het hotel, dat ik moet toegeven, er echt minder groot in chic uitziet als op de website. En met de papa ben ik al even naar zo het echte centrum geweest.
Huaraz ziet er wel wat vuil en onafgewerkt uit maar de bergen maken veel goed.
Normaal ga ik maandag of dinsdag al naar school en ik ga ook Spaanse les volgen!
Goed, ik hoop dat ik niets vergeten zeggen heb en wens jullie nog een tof laatste maandje vakantie! (en voor diegene die al begonnen zijn met school: haha:) )
Misschien nog juist iets voer het weer, vanmorgen om zes uur was het hier heel koud, dan rond tien uur was het echt super mooi weer en zon en warm en nu is het terug koud met veel wind. Heel wisselvallig hier!
Daaag, Ruth
Dit bericht is waarschijnlijk veel te lang, met veel te veel overbodige details, maar ik ben hier nog maar net en wil jullie graag alles vertellen. Sorry daarvoor, maar dat zal wel minderen!
Ik heb ook met mijn ouders hier afgesproken dat ik in het begin maar twee keer in week op internet zal gaan. Dat is beter voor mijn aanpassing!
Vandaag was het eindelijk zo ver, ik ben geariveerd bij mijn familie, in mijn hotel, jaja! Straks meer daarover.
Eerst nog even over mijn gevangenis in Lima, de plaats waar we verbleven met al de buitenlanders die naar Peru komen. Wij Belgen waren met het meest,19. Verder waren er van Zwitserland, Duitsland, Oostenrijk, Denemarken, Nieuw-Zeeland, IJsland,... Ook een zielig meisje van Groenland, met sportschoenen en hoog opgetrokken sportkousen, echt geen zicht.
Woensdag hebben we daar niets gedaan, buiten twee films op de laptop gezien en eigenlijk ook veel chiro en scouts spelletjes zoals citroen citroen en billy billy bob en billenklets, wij belgen leerden deze aan de buitenlanders. Ik wou heel graag Lima verkennen maar dat mocht dus niet, we mochten daar niet buiten (vandaar de gevangenis, het stonk er ook). Het was wel nog lekker eten, al advocado gegeten, en juca( een soort aardappel) en jaja ook frieten, ze waren wel super dik en koud. Niet echt lekker dus. Donderdag was er dan een oriëntatie, waar AFS zo van houdt.
En 's avonds, als we juist allen vriendjes werden, vertrok iedereen dus naar zijn stad. Ik en nog heel wat anderen vertrokken als laatste en ik moet zeggen dat dat vertrek wel vrij gektisch was, maar eindelijk toen we door de vervallen straten van Lima reden had ik het gevoel in Peru te zijn. Het verkeer is ook vreselijk, zonder lijnen op de straten, iedereen haalt iedereen in.
Er is 1 jongen, een canadees die ook in Huaraz zit, hij is vrij overenthousiast maar wel nog sympathiek. Dus met hem heb ik samen in de bus gezeten van Lima naar Huaraz, ongeveer 7 uur. Maar die bus was echt fantastisch, nog nooit in zo een chicke bus gezeten!
En dus vanmorgen rond zes uur ben ik hier aangekomen, mijn papa Selio kwam me ophalen en na de kussenverwarring was hij heel lief. Met hem praat ik Frans, hoewel ik merk dat mijn Frans vreselijk is. Hij bood me thee aan als ik aankwam, cocthee en toonde me mijn kamer.
Ik woon dus echt in het hotel, op de bovenste verdieping in een hotelkamertje. Ik heb dus mijn eigen douche en toilet en zelfs tv! Ik heb ook uitzicht vanuit mijn deur op allemaal bergen.
Om negen uur dan ging ik ontbijten en ontmoette ik mijn mama Ana, zij was ook zeer vriendelijk en met haar spreek ik Engels, maar aan tafel spreken we altijd Engels. Ze waren zeer blij met de cadeautjes en ik heb hen al al mijn foto's getoond. Jaja,ze hebben jullie al allemaal gezien.
Net als ik dacht zijn mijn twee broers hier niet, wat wel een beetje jammer is, maar er in het hotel werkt een nichtje van de ouders, 20, en zij is heel vriendelijk. Ze vroeg me zelfs net welke jas haar het beste stond. :)
De mama toonde me het hotel, dat ik moet toegeven, er echt minder groot in chic uitziet als op de website. En met de papa ben ik al even naar zo het echte centrum geweest.
Huaraz ziet er wel wat vuil en onafgewerkt uit maar de bergen maken veel goed.
Normaal ga ik maandag of dinsdag al naar school en ik ga ook Spaanse les volgen!
Goed, ik hoop dat ik niets vergeten zeggen heb en wens jullie nog een tof laatste maandje vakantie! (en voor diegene die al begonnen zijn met school: haha:) )
Misschien nog juist iets voer het weer, vanmorgen om zes uur was het hier heel koud, dan rond tien uur was het echt super mooi weer en zon en warm en nu is het terug koud met veel wind. Heel wisselvallig hier!
Daaag, Ruth
dinsdag 2 september 2008
'chillen en miengelen'
Lieve vriendjes,
Blijkbaar is Peru toch helemaal niet zo achtergesteld als ik dacht! Ik zit hier op een laptop met draadloos internet dus, dit bericht te schrijven.
Alles is echt super goed verlopen vandaag. De overstap in Madrid, de aankomst in Peru,...
Het was wel echt lang vliegen, ik zat naast een mevrouwtje die heel vriendelijk was.
Het vliegtuigeten is wel niet echt mijne dada. Nu zitten we dus in een soort rusthuis in Lima. Het stinkt hier wel een beetje en het zijn van die ongezellige rode bakstenen als binnenmuren.
Voorlopig ben ik nog helemaal omringd door Belgen en heb ik alleen nog maar vier AFS-vrijwilligers ontmoet. Deze waren wel zeer vriendelijk!
Morgen mogen we blijkbaar 'chillen en miengelen (vraag me niet wat dat is)' en dan donderdag vertrekt iedereen naar zijn gastgezin.
Nu ga ik ongeveer slapen. Hier is het nu half negen 's avonds, maar bij jullie is het vier uur 's nacht. Ik ben dus net 24 uur wakker. :)
Daag, veel liefs
Ruth
Blijkbaar is Peru toch helemaal niet zo achtergesteld als ik dacht! Ik zit hier op een laptop met draadloos internet dus, dit bericht te schrijven.
Alles is echt super goed verlopen vandaag. De overstap in Madrid, de aankomst in Peru,...
Het was wel echt lang vliegen, ik zat naast een mevrouwtje die heel vriendelijk was.
Het vliegtuigeten is wel niet echt mijne dada. Nu zitten we dus in een soort rusthuis in Lima. Het stinkt hier wel een beetje en het zijn van die ongezellige rode bakstenen als binnenmuren.
Voorlopig ben ik nog helemaal omringd door Belgen en heb ik alleen nog maar vier AFS-vrijwilligers ontmoet. Deze waren wel zeer vriendelijk!
Morgen mogen we blijkbaar 'chillen en miengelen (vraag me niet wat dat is)' en dan donderdag vertrekt iedereen naar zijn gastgezin.
Nu ga ik ongeveer slapen. Hier is het nu half negen 's avonds, maar bij jullie is het vier uur 's nacht. Ik ben dus net 24 uur wakker. :)
Daag, veel liefs
Ruth
maandag 1 september 2008
Muchas Gracias! (hopelijk juist)
Als ik linksonder mijn scherm kijk, zie ik dat het al 0:52u is. Over precies drie uur moet ik opstaan, alleen ben ik nog niet gaan slapen... Bijna verlaat ik België.
Ik moet zeggen dat ik mij eigenlijk nog heel rustig voel, voorlopig vind ik slapen gewoon vrij nutteloos. Hoogstwaarschijnlijk denk ik daar morgen helemaal anders over.
Voor Peru lijkt alles geregeld. Ik heb al een mailtje gekregen van mijn gastgezin. Het is de familie Villon-Ortiz. Als ze in Peru net als in Panama ook je tweede naam gebruiken, wordt mijn naam binnenkort Ruth Gabriella Villon Ortiz. Wat kijk ik daar naar uit. :) Wel nog een kleine wijziging, mijn papa is dus hotelmanager en in het dossier staat dat ze leven en werken in het hotel maar toch blijken ze ergens anders te wonen. Ik vind dat een beetje verwarrend maar hopelijk kan ik het snel verder uitleggen.
Ik heb ook twee broers, Fabian en Adrian. Het ziet er alleen naar uit dat ik hen niet zo veel ga zien. Fabian zit zelf in het buitenland en Adrian studeert in Lima, zo'n 400 km van Huaraz...
Ik heb trouwens ook een hond, ook geheel nieuw voor me!
In Peru is het de gewoonte dat je in je jaar een weekje of zo op reis gaat naar een ander gastgezin, ergens anders. Als mijn informatie klopt ga ik dan naar Arequipa. Wat ik ook al volledig zie zitten.
Ik wil graag ook nog kort iederen super hard bedanken.
Dit avontuur ben ik aangegaan om vele redenen, één van de redenen was dat ik vond dat alles veel te snel voorbij ging. Dat ik gewoon maar leefde, zonder ergens bij stil te staan, zonder iets intens te beleven.
Mijn reis is nog niet begonnen, maar nu door al dat afscheid nemen heb ik dat intense gevoel al hard. Ik kan er echt niet bij hoe lief iedereen voor me is, dus echt, uit heel diep vanbinnen, bedankt! Ik ga jullie allen missen en veel aan jullie denken en wens jullie allemaal het beste dit jaar!
Oké, mijn adres heb ik voorlopig nog niet maar dat komt zo snel mogelijk.
Van zodra ik er ben en een pc vind, laat ik iets weten.
Het ga jullie goed,
heel veel liefs,
(voorlopig nog gewoon) Ruth
Ik moet zeggen dat ik mij eigenlijk nog heel rustig voel, voorlopig vind ik slapen gewoon vrij nutteloos. Hoogstwaarschijnlijk denk ik daar morgen helemaal anders over.
Voor Peru lijkt alles geregeld. Ik heb al een mailtje gekregen van mijn gastgezin. Het is de familie Villon-Ortiz. Als ze in Peru net als in Panama ook je tweede naam gebruiken, wordt mijn naam binnenkort Ruth Gabriella Villon Ortiz. Wat kijk ik daar naar uit. :) Wel nog een kleine wijziging, mijn papa is dus hotelmanager en in het dossier staat dat ze leven en werken in het hotel maar toch blijken ze ergens anders te wonen. Ik vind dat een beetje verwarrend maar hopelijk kan ik het snel verder uitleggen.
Ik heb ook twee broers, Fabian en Adrian. Het ziet er alleen naar uit dat ik hen niet zo veel ga zien. Fabian zit zelf in het buitenland en Adrian studeert in Lima, zo'n 400 km van Huaraz...
Ik heb trouwens ook een hond, ook geheel nieuw voor me!
In Peru is het de gewoonte dat je in je jaar een weekje of zo op reis gaat naar een ander gastgezin, ergens anders. Als mijn informatie klopt ga ik dan naar Arequipa. Wat ik ook al volledig zie zitten.
Ik wil graag ook nog kort iederen super hard bedanken.
Dit avontuur ben ik aangegaan om vele redenen, één van de redenen was dat ik vond dat alles veel te snel voorbij ging. Dat ik gewoon maar leefde, zonder ergens bij stil te staan, zonder iets intens te beleven.
Mijn reis is nog niet begonnen, maar nu door al dat afscheid nemen heb ik dat intense gevoel al hard. Ik kan er echt niet bij hoe lief iedereen voor me is, dus echt, uit heel diep vanbinnen, bedankt! Ik ga jullie allen missen en veel aan jullie denken en wens jullie allemaal het beste dit jaar!
Oké, mijn adres heb ik voorlopig nog niet maar dat komt zo snel mogelijk.
Van zodra ik er ben en een pc vind, laat ik iets weten.
Het ga jullie goed,
heel veel liefs,
(voorlopig nog gewoon) Ruth
Abonneren op:
Posts (Atom)
