Hola!
Terwijl ik aan de zomervakantie begonnen ben, zijn de meeste van jullie boven de boeken beland...
Maar af en toe moet je je ontspannen, vandaar nog een blogberichtje.
Laat ik eerst even terug gaan naar ondertussen al ongeveer vorige maand. De zus van de andere AFS-student (een canadees, Adrien) kwam dan op bezoek en hij wou samen met haar een trekking maken en ik mocht mee! Maar wat houdt dat in een trekking?
We waren met ons drie-tjes en een gids. Vulden onze rugzakken met eten voor drie dagen, kleren, slaapzak en tentjes. En dan in een colectivo ( dat is hier het openbaar vervoer, zoveel als mini-busjes volgepropt met mensen) naar ons vertrekpunt voor drie dagen natuur en alleen af en toe andere trekkers. De eerste dag was het heel warm en de rugzak weegt echt vreselijk!
Maar echt gezellig om 's avonds na zo'n 7 uur stappen je tentje op te zetten en het eten te koken en dan lekker vroeg te gaan slapen. :) Maar je rug went echt aan de rugzak en na 3 dagen voel je bijna niet meer dat je iets aan het dragen bent.
Toch heeft de trekking me geen bloed of tranen maar heel veel zweet gekost. Echt een mooie ervaring was het!
Dan in december begonnen de feesten. Elk weekend was er wel iets. Maar een heel ander soort feesten dan dat ik gewoon ben! Elk laatste jaar van het middelbaar heeft hier als afsluiter van hun jaar een feest. Maar geen fuifjes zoals wij dat kennen. Al de jongens in kostum en de meisjes super mooi uitgedost in baljurken en maquillage en kapsels,... Eerst is er een avondmaal en dan begint iederen te dansen. Heel gelijkaardig zijn ook de '15 añeros', als meisjes hier 15 worden geven ze ook zo een feest! Ik was dus hier en daar uitgenodigd en heb mijn beste kleren uit de kast moeten halen. Maar wel steeds toffe feesten. Was ook op de verjaardag van een nonkel aanwezig en na het middagmaal begon ook de hele familie van jong tot oud te dansen, echt gezellig. :)
Zoals jullie misschien al lazen ben ik vorige week vrijdag ook officieel voor de tweede afgestudeerd. En het was duizend keer profeccioneler dan in DBZ. Met toga en hoedje en de directeur die ons 1 voor 1 naar voor riep en het ding op het hoedje van links naar rechts bracht (of omgekeerd :) ). Daarna ook een filmpje en een receptie en de Peruanen (kindjes en nu ook ouders) die duizenden foto's trokken. De dag daarna was het dan mijn eigen 'Baile de Promocion' zoals ze het hier noemen. We moesten alleen 1 voor 1 naar binnen wandelen met onze partner. Mijn partner was Gustavo uit mijn klas. De traditie is ook dat de jongen je thuis komt ophalen en dat hij een bloem koopt om rond je pols te knopen. :) Was ook echt een geslaagd feest tot in de vroege uurtjes! Ook een beetje het afscheidsfeest want al mijn klasgenootjes beginnen nu naar Lima te vertrekken, ze moeten gaan studeren of zich voorbereiden voor de unief. Echt jammer...
Nu heb ik dus vakantie en in de voormiddagen ben ik deze week gaan meehelpen in een weeshuis. Het zijn vooral meisjes tussen 2 en 18 die ofwel geen ouders, ofwel geen goede ouders hebben. Aan enkelen merk je echt dat ze liefde hebben gemist, anderen zijn echt super lief voor me. Zo hou ik me hier dus ook een beetje nuttig bezig.
Nu kerstmis er bijna aankomt is de tijd van de 'chocolatadas' aangebroken. Dat houdt in, een instelling of particulier organiseert het, ze nodigen alle arme kindjes uit de buurt uit, zingen liedjes, er komt een pastoor praten over Jesus en dan krijgen alle kindjes warme chocolademelk met paneton en een cadeautje. Paneton is hier een super typisch kerstgebak. Iets als een groot melk- of koekenbrood met gekleurde fruitjes erin, ik vind het persoonlijk een beetje chemisch smaken maar heel Peru is er dol op. Vaak zijn de chocolatadas wel propagandastunten van banken,.. 'Zie eens wat voor goede werken wij doen'
Zo, jullie zijn terug mee. Aan iedereen geniet van jullie kerstfeest!
Veel liefs,
Ruth
zondag 21 december 2008
woensdag 19 november 2008
Liefste bloglezers,
Vandaag heb ik een dagje school geskipt. :) Niet alleen om te gaan tenissen, maar vooral om al mijn digitale zaken een beetje bij te werken!
Zo vinden jullie op facebook 60 nieuwe foto's en hier nog een verslagje over de voorbije weken!
Hmmm, ik vrees dat het echt al veel te lang te lang geleden is dat ik nog iets geschreven heb en ik weet niet zo goed waar te beginnen...
Laat ik misschien beginnen met Allerheiligen hier. Dat weekend ben ik drie dagen op reis geweest met de auto met mijn papa. Ik heb vele kleine stadjes gezien, vele vriendelijke mensen ontmoet en steeds bevond ik me in schitterende natuur! De reden van ons reisje was het graf gaan bezoeken van mijn oma. Ergens op een verlaten kerkhofje, heel mooi! Ik hou echt van roadtrippen en droom ervan om met mijn eigen oude tweedehandsauto Zuid-Amerika rond te trekken. (Niemand zegt dat je niet mag dromen. :) )
Hoe wordt Allerheiligen hier gevierd? Geen dode en droevige bedoeningen zoals bij ons! De avond van Allerheiligen wordt er een tafel gedekt met allerlei lekkers en heel veel broodjes, ze geloven dan dat de dode dat 's nachts allemaal komt opeten. In werkelijkheid gaan ze de volgende morgen naar het kerkhof, waar ze dansen op de lievelingsmuziek van de dode en veel drinken, en als ze terug thuis komen eten ze zelf al het lekkers op. :) Veel leuker, niet?!
Hoe verloopt mijn dagelijkse leventje voor de rest hier nog?
In de week ga ik nog steeds gewoon naar school, of toch meestal. :)
Maar het is echt tof in mijn school, in mijn klas. Zoals Liesbeth ben ik ook al helemaal geïntegreerd en kent ongeveer de hele school mijn naam. (Wel een beetje pijnlijk dat ik er maar niet in slaag al die namen te onthouden) Zo werd ik ook al uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van een 10-jarig meisje. :) En zo een kans laat ik niet liggen natuurlijk. Er was super veel eten, waar de kindjes echt bijna niet aankwamen. (Je kan al raden wie al dat lekkers niet zomaar kon laten liggen) Er waren drie amimatrices om de kindjes aan het dansen te krijgen en gelukkig was er ook haar broer (uit mijn klas) en andere klas- en leeftijdsgenootjes van mij. Anders zou ik me mss een beetje ongemakkelijk gevoeld hebben. :)
Na school is er altijd wel iets te doen zodat er maar weinig tijd overblijft voor de computer of de tv. Soms ga ik de stad in met mijn schoolbuddies, ga ik een cappucino drinken in 1 van de twee mooiste café-restaurants van Huaraz, hang ik alleen wat rond op zoek naar nog geen 1 euro cd's, ga ik op bezoek bij mijn buurmeisjehierrechttegenover, blijf ik mijn hoteletje en praat ik wat met Sylvia (aan de receptie) of kook ik, betergezegd kijk ik hoe Paul en señora Guana koken,...
Ja, echt een rustig leventje heb ik hier! :) En ik weet het, het is niet het moment om het te zeggen want velen van jullie moeten bijna beginnen te studeren, maar het is echt een verademing om zo een lange tijd heel schoolstress te hebben en helemaal niets te moeten studeren!
Op zaterdag ga ik nog steeds af en toe gaan feesten in De Tambo, ook altijd heel aangename avonden! Een paar weken geleden was er voor we naar de Tambo gingen een verjaardagsfeestje bij iemand thuis en Peruanen zijn ook helemaal niet vies van alcohol. :) Gevolg, om 1 uur werd iedereen buiten gestoken omdat er twee kotsende meisjes waren, eentje in een zetel, bah. :)
De grote tewerkstelling in Huaraz zijn de twee mijnen, met mijn klas zijn we een van de twee gaan bezoeken. Toch echt iets waar ik nooit zou willen werken. Super ver rijden (3-4 uur) en het is er echt koud en lelijk. :)
Verder op school hebben we ongeveer geen Geschiedenislessen meer, want die leraar is onze titularis en in zijn lessen discusiëren we de laatste tijd over het naderende 'Baile de Promocion'. Echt gek hoe lang ze kunnen bezig blijven over onbenulligheden, wie wordt de peter, wat wordt het cadeau, welke dag doen we het, wie mag er komen, hoeveel gaat het kosten,... Echt grappig als buitenstaander, mij kan dat allemaal niet zoveel schelen. En na de klassen wordt er gepraat over wie onze partners gaan zijn en hoe onze jurken er gaan uitzien. :)
Op zondag maak ik nog steeds prachtige uitstapjes, die echt lastiger en lastiger beginnen te worden. Maar eens het mooie doel bereikt, vergeet je al het afzien. :)
Hoewel het hier geen tropisch weer is, AFS hier niet lijkt te bestaan, het merendeel van mijn vrienden nog steeds 17 of jonger zijn en ik vrees dat het verdikken is begonnen, heb ik het hier echt helemaal naar mijn zin. :)
Aan toekomstige AFSkandidaten kan ik maar één ding zeggen, grijp de kans en twijfel niet!
Hou jullie goed!
Aja, nog iets, wel nog raar dat er ook over kerstmis gepraat begint te worden maar dat de temperatuur niet daalt... :) Dus ik zou zeggen, al wie reuze kou heeft daar bij jullie, geniet ervan, het past gewoon bij kerstmis!
Ruth
vrijdag 24 oktober 2008
Citytrip in Lima, een beetje als princes...
Hola patas ( ander woord voor amigos, heb ik vandaag geleerd in mijn Spaanse les :) ),
Ik wil jullie ook graag nog vertellen wat mijn indruk van de hoofdstad van mijn land is. Hoe ik mijn 3 daagjes in Lima heb verteerd.
Hoe kwam ik daar? Na de reis naar Cuzco, namen we het vliegtuig terug naar Lima en ondertussen was ook mijn papa naar Lima gereisd en kon ik daar dus 3 daagjes blijven.
Eerste indruk? Wow, wat reuze groot is alles hier. Ik voelde me echt een klein meisje van den buiten dat voor het eerst in de grote stad komt. Ik ontdekte dat er ook in Peru reuze grote warenhuizen bestaan, super grote shoppingmalls, merkwinkels tegen de sterren op (geen H&M's of Zara's gezien...), cinema's,... Voelde me eigenlijk meer in de US. Ik heb ik Lima ook een nieuw gevoel ervaren, ik voelde me daar echt goedkoop. Daarmee bedoel ik mijn kleren enzo. Wrs kwam het omdat mijn broer alleen maar merkkledij draagt, maar ik heb me echt nog nooit zo gevoeld. Niet dat het me ongelukkig maakte, ik constateerde het gewoon. Ik ontdekte ook dat het verkeer in Lima vreselijk is en dat het weer er ongeveer altijd grijs is. En ik zag ook de Peruaanse zee voor het eerst, wat was ik gelukkig!
Waar sliep ik? Mijn broer, Adrian, studeert in Lima en heeft daar dus een kot, wat meer een studio was. En ik sliep dus op de sofa.
Wat deed ik daar? Mijn papa Selio nam me mee naar alle toeristische trekpleisters, het plaza de armas, de kathedraal, andere mooie kerken, musea's,...
Waarom voelde ik me een princes? Ik denk dat ik op drie dagen in ongeveer 42 verschillende taxi's gezeten.(Terwijl we ook de goedkope maar er heel onveilig uitziende busjes konden nemen.) Op drie dagen ben ik drie keer naar de cinema geweest. (Daarmee is mijn schade ook ingehaald!). En vooral drie keer per dag heb ik op restaurant gegeten. Ik heb ook de hele wereld gegeten in Lima. Mexicaans, Chinees, Japans, Criolla (Peruaans eten),... En lekker dat het was!
Extra's? -Ik heb mijn haar laten knippen in Lima voor het vierdubbele wat je er voor betaald in Huaraz. (Maar voor Belgen was het nog steeds maar 20 euro.)
-Ik heb niet kunnen shoppen, zoals ik graag had gewild, omdat alles me echt duur leek. -Ik heb afgesproken met twee andere AFS-belgen in Lima.
Ik wil jullie ook graag nog vertellen wat mijn indruk van de hoofdstad van mijn land is. Hoe ik mijn 3 daagjes in Lima heb verteerd.
Hoe kwam ik daar? Na de reis naar Cuzco, namen we het vliegtuig terug naar Lima en ondertussen was ook mijn papa naar Lima gereisd en kon ik daar dus 3 daagjes blijven.
Eerste indruk? Wow, wat reuze groot is alles hier. Ik voelde me echt een klein meisje van den buiten dat voor het eerst in de grote stad komt. Ik ontdekte dat er ook in Peru reuze grote warenhuizen bestaan, super grote shoppingmalls, merkwinkels tegen de sterren op (geen H&M's of Zara's gezien...), cinema's,... Voelde me eigenlijk meer in de US. Ik heb ik Lima ook een nieuw gevoel ervaren, ik voelde me daar echt goedkoop. Daarmee bedoel ik mijn kleren enzo. Wrs kwam het omdat mijn broer alleen maar merkkledij draagt, maar ik heb me echt nog nooit zo gevoeld. Niet dat het me ongelukkig maakte, ik constateerde het gewoon. Ik ontdekte ook dat het verkeer in Lima vreselijk is en dat het weer er ongeveer altijd grijs is. En ik zag ook de Peruaanse zee voor het eerst, wat was ik gelukkig!
Waar sliep ik? Mijn broer, Adrian, studeert in Lima en heeft daar dus een kot, wat meer een studio was. En ik sliep dus op de sofa.
Wat deed ik daar? Mijn papa Selio nam me mee naar alle toeristische trekpleisters, het plaza de armas, de kathedraal, andere mooie kerken, musea's,...
Waarom voelde ik me een princes? Ik denk dat ik op drie dagen in ongeveer 42 verschillende taxi's gezeten.(Terwijl we ook de goedkope maar er heel onveilig uitziende busjes konden nemen.) Op drie dagen ben ik drie keer naar de cinema geweest. (Daarmee is mijn schade ook ingehaald!). En vooral drie keer per dag heb ik op restaurant gegeten. Ik heb ook de hele wereld gegeten in Lima. Mexicaans, Chinees, Japans, Criolla (Peruaans eten),... En lekker dat het was!
Extra's? -Ik heb mijn haar laten knippen in Lima voor het vierdubbele wat je er voor betaald in Huaraz. (Maar voor Belgen was het nog steeds maar 20 euro.)
-Ik heb niet kunnen shoppen, zoals ik graag had gewild, omdat alles me echt duur leek. -Ik heb afgesproken met twee andere AFS-belgen in Lima.
Chau!
dinsdag 21 oktober 2008
Schoolreisje naar Cuzco als grote toerist...
Liefste bloglezers,
Ik heb jullie een beetje verwaarsloosd, jullie lang laten wachten op een nieuw verhaal. Ik weet dat dat niet slim van me is als ik jullie niet wil verliezen... Vandaag haal ik de schade in!
Zoals ik in mijn vorige blog vermeldde, had ik de kans om met mijn school mee te gaan op eindejaarsreis en zo Cuzco en MachuPicchu te bezoeken.
Dit reisje is echt super geweest. Het was kort, 5 dagen, maar meer dan de moeite waard.
Practisch gingen we vanuit Huaraz met de nachtbus naar Lima (9 uur) en in Lima namen we het vliegtuig naar Cuzco. In Lima moesten we heel lang wachten op ons vliegtuig en na ons ontbijt (Chiharonnes, wat zoveel is als varkensvlees tussen een hamburger), dat ik dus niet gegeten heb, heb ik mijn klasgenootjes leren stronten (je weet wel, dat kaartspel). Verder ken ik nu ook het vliegveld van Lima op mijn duimpje.
Goed, in Cuzco verbleven we in een gezellig hoteletje dicht bij het cetrum. Het hele reisje hadden we een persoonlijke gids ter onzer beschikking en we werden vervoerd in persoonlijke busjes.
De reis was echt goed georganiseerd en we hebben vele bezoeken gedaan. Aan ruïnes van oude beschavingen, zo zijn er echt veel rond Cuzco. Aan een museumpje, dat hoort natuurlijk bij schoolreizen. Aan een oude zonnetempel. Aan een lamapark, heel grappig. Aan een voorstelling van typische dansen, ... Hoewel ik de gids nog steeds niet altijd verstond was het toch interessant. Vooral de stadjes die ik zag vond ik super. Cuzco zelf, met vele kleine straatjes en huisjes die vanonder nog stenen hebben van lang geleden. En met de vele lichtjes als het donker was, echt heel mooi! Maar ook Pisac, met een tof marktje en grote ruïnes. Ollantantambo, ook met een ruïnes op een berg en een mooi marktje waar ik mijn poncho heb gekocht en waar we de trein namen naar AguaCalientes. AguaCalientes heeft me het meest geraakt, de groene dicht begroeide bergen zijn daar super dicht, het is er klein, gezellig en een beetje magisch vond ik, al zijn er super veel toeristen.
(alleen voor sommigen: Het gaf me een Cortona- gevoel. )
Daar sliepen we nachtje en namen we de volgende dag de bus naar het hoogtepunt van ons reisje, het bezoek aan MachuPicchu. Het is echt bijzonder om op de plek te zijn en naar de ruïnes te kijken met je eigen ogen nadat je er duizenden foto's van hebt gezien. En het is er inderdaad een beetje magisch, heel groot en in een schitterende omgeving met duizenden prachtige vlinders en vogels. Jammer genoeg zijn dezen een beetje te snel om te fotograferen. Het zou alleen nog magischer zijn moesten er geen duizenden toeristen zijn... :)
We hadden ook veel geluk met het weer, het was echt warm. En mijn klasgenootjes zijn echt fotoziek, zo hard dat de gids er een beetje gek van werd. Ze willen echt altijd stoppen voor een fototje. :) Maar bon, zo heb ik dus ook vele herinneringen.
Mijn klasgenootjes waren ook heel tof eigenlijk. Ze zijn echt lief voor me en ik kom zo een beetje met hen allen overeen. Ik heb veel gelachen, hoewel ze me wel een beetje pesten met mijn r-uitspraak of met het feit dat ik om 2 uur 's nachts warme choco wou of dat ik nogal vaak zei ' No lo se'.
We zijn ook 2 keer naar de 'Muki' geweest, gaan dansen dus. :) En de profe mee natuurlijk.
Daar heb ik me dus ook volledig kunnen laten gaan met mijn klasmakkers, heel tof ook.
Zoals jullie merken heb ik het dus heel goed gehad. Jammer dat het zo snel voorbij was.
Liefs
Ruth (die steeds meer van Peru houdt)
P.S.: Meer foto's vind je facebook.
Ik heb jullie een beetje verwaarsloosd, jullie lang laten wachten op een nieuw verhaal. Ik weet dat dat niet slim van me is als ik jullie niet wil verliezen... Vandaag haal ik de schade in!
Zoals ik in mijn vorige blog vermeldde, had ik de kans om met mijn school mee te gaan op eindejaarsreis en zo Cuzco en MachuPicchu te bezoeken.
Dit reisje is echt super geweest. Het was kort, 5 dagen, maar meer dan de moeite waard.
Practisch gingen we vanuit Huaraz met de nachtbus naar Lima (9 uur) en in Lima namen we het vliegtuig naar Cuzco. In Lima moesten we heel lang wachten op ons vliegtuig en na ons ontbijt (Chiharonnes, wat zoveel is als varkensvlees tussen een hamburger), dat ik dus niet gegeten heb, heb ik mijn klasgenootjes leren stronten (je weet wel, dat kaartspel). Verder ken ik nu ook het vliegveld van Lima op mijn duimpje.
Goed, in Cuzco verbleven we in een gezellig hoteletje dicht bij het cetrum. Het hele reisje hadden we een persoonlijke gids ter onzer beschikking en we werden vervoerd in persoonlijke busjes.
De reis was echt goed georganiseerd en we hebben vele bezoeken gedaan. Aan ruïnes van oude beschavingen, zo zijn er echt veel rond Cuzco. Aan een museumpje, dat hoort natuurlijk bij schoolreizen. Aan een oude zonnetempel. Aan een lamapark, heel grappig. Aan een voorstelling van typische dansen, ... Hoewel ik de gids nog steeds niet altijd verstond was het toch interessant. Vooral de stadjes die ik zag vond ik super. Cuzco zelf, met vele kleine straatjes en huisjes die vanonder nog stenen hebben van lang geleden. En met de vele lichtjes als het donker was, echt heel mooi! Maar ook Pisac, met een tof marktje en grote ruïnes. Ollantantambo, ook met een ruïnes op een berg en een mooi marktje waar ik mijn poncho heb gekocht en waar we de trein namen naar AguaCalientes. AguaCalientes heeft me het meest geraakt, de groene dicht begroeide bergen zijn daar super dicht, het is er klein, gezellig en een beetje magisch vond ik, al zijn er super veel toeristen.
(alleen voor sommigen: Het gaf me een Cortona- gevoel. )
Daar sliepen we nachtje en namen we de volgende dag de bus naar het hoogtepunt van ons reisje, het bezoek aan MachuPicchu. Het is echt bijzonder om op de plek te zijn en naar de ruïnes te kijken met je eigen ogen nadat je er duizenden foto's van hebt gezien. En het is er inderdaad een beetje magisch, heel groot en in een schitterende omgeving met duizenden prachtige vlinders en vogels. Jammer genoeg zijn dezen een beetje te snel om te fotograferen. Het zou alleen nog magischer zijn moesten er geen duizenden toeristen zijn... :)
We hadden ook veel geluk met het weer, het was echt warm. En mijn klasgenootjes zijn echt fotoziek, zo hard dat de gids er een beetje gek van werd. Ze willen echt altijd stoppen voor een fototje. :) Maar bon, zo heb ik dus ook vele herinneringen.
Mijn klasgenootjes waren ook heel tof eigenlijk. Ze zijn echt lief voor me en ik kom zo een beetje met hen allen overeen. Ik heb veel gelachen, hoewel ze me wel een beetje pesten met mijn r-uitspraak of met het feit dat ik om 2 uur 's nachts warme choco wou of dat ik nogal vaak zei ' No lo se'.
We zijn ook 2 keer naar de 'Muki' geweest, gaan dansen dus. :) En de profe mee natuurlijk.
Daar heb ik me dus ook volledig kunnen laten gaan met mijn klasmakkers, heel tof ook.
Zoals jullie merken heb ik het dus heel goed gehad. Jammer dat het zo snel voorbij was.
Liefs
Ruth (die steeds meer van Peru houdt)
P.S.: Meer foto's vind je facebook.
donderdag 2 oktober 2008
Hoe leven ook anders kan...
Ola,
Ik had jullie enkele blogberichten geleden beloofd dat ik jullie ging vertellen over mijn geliefde gekleurde Peruaanse dametjes. Ik moet er trouwens echt een naam voor vinden, als iemand suggesties heeft?
Vooral in de bergen zijn ze schitterend, en vooral op zondag, dan halen ze hun mooiste kleren uit de kast.
Ik vroeg onlangs aan mijn ouders waar ze hun kleren kopen, want ik wil me zelf heel graag zo een outfit aanschaffen. Blijkt dat velen kun kleren zelf maken en ook kleuren. Schitterend toch!
Hun cultuur verschilt ook wel van de gewone peruanen. Zo worden ze toegewezen aan een jongen als ze 14 zijn en dan wonen ze er ook bij. Maar trouwen gebeurt gelukkig pas later, als je begrijpt wat ik bedoel. Hoewel toch niet zo gelukkig, velen hebben al kindjes op 16/17.
Het is ook helemaal niet moeilijk voor de jongens om te zien wie nog te veroveren valt en wie niet. De rasechte dragen hoeden. Is het een hoed met bloemen dan is het meisje vrij of weduwe. Een hoed zonder bloemen wil zeggen dat ze getrouwd is. Ze dragen ook bloemen in hun hoeden als ze op uitstap naar de stad gaan.
Toen ik vorig weekend ging wandelen met mijn ouders in een oude wijk zag ik weer veel vrouwtjes en durfde ik weer niet echt foto's te trekken. Wanneer ik het dan vroeg aan hen, zeiden ze steevast 'No'. Mijn papa vertelde dat velen van hen een beetje gek zijn, ze denken dat als je een foto van hen trekt, je hun ziel wegneemt...
Maar eentje zag het toch meer economisch en zei 'Si, para cinco soles'. (Uiteindelijk is dat maar een euro en een beetje maar het is het principe.)
Vooral ook de kindjes in die pakjes zijn om op te eten!
Het jammere is dus wel dat ik dus vrouwtjes die graag van vooraan had willen trekken, stieken van op hun rug moest trekken...
Hun kleren wassen ze in de rivier en drogen ze in de bomen. :)
Bon, dit was het ongeveer.
Ik wil me nu al excuseren voor mogelijke onjuistheden in mijn verhaal.
Met mij gaat alles nog steeds goed. Vandaag ben ik een grote bergwandeling gaan maken met mijn papa en zag ik heel mooie meren!
Nu woensdag, 8 oktober, ga ik op eindejaarsreis met mijn klas naar Cuzco en ga ik dus MachuPicchu bezoeken! Joepi. :)
Ook nog, voor diegenen die denken dat het hier nooit regent, mispoes, ik denk dat het regenseizoen hier begonnen is en na zes uur regent het hier nu ongeveer elke dag. Gelukkig schijnt 's morgens de zon wel altijd!
Hou jullie goed!
Ruth
Ik had jullie enkele blogberichten geleden beloofd dat ik jullie ging vertellen over mijn geliefde gekleurde Peruaanse dametjes. Ik moet er trouwens echt een naam voor vinden, als iemand suggesties heeft?
Vooral in de bergen zijn ze schitterend, en vooral op zondag, dan halen ze hun mooiste kleren uit de kast.
Ik vroeg onlangs aan mijn ouders waar ze hun kleren kopen, want ik wil me zelf heel graag zo een outfit aanschaffen. Blijkt dat velen kun kleren zelf maken en ook kleuren. Schitterend toch!
Hun cultuur verschilt ook wel van de gewone peruanen. Zo worden ze toegewezen aan een jongen als ze 14 zijn en dan wonen ze er ook bij. Maar trouwen gebeurt gelukkig pas later, als je begrijpt wat ik bedoel. Hoewel toch niet zo gelukkig, velen hebben al kindjes op 16/17.
Het is ook helemaal niet moeilijk voor de jongens om te zien wie nog te veroveren valt en wie niet. De rasechte dragen hoeden. Is het een hoed met bloemen dan is het meisje vrij of weduwe. Een hoed zonder bloemen wil zeggen dat ze getrouwd is. Ze dragen ook bloemen in hun hoeden als ze op uitstap naar de stad gaan.
Toen ik vorig weekend ging wandelen met mijn ouders in een oude wijk zag ik weer veel vrouwtjes en durfde ik weer niet echt foto's te trekken. Wanneer ik het dan vroeg aan hen, zeiden ze steevast 'No'. Mijn papa vertelde dat velen van hen een beetje gek zijn, ze denken dat als je een foto van hen trekt, je hun ziel wegneemt...
Maar eentje zag het toch meer economisch en zei 'Si, para cinco soles'. (Uiteindelijk is dat maar een euro en een beetje maar het is het principe.)
Vooral ook de kindjes in die pakjes zijn om op te eten!
Het jammere is dus wel dat ik dus vrouwtjes die graag van vooraan had willen trekken, stieken van op hun rug moest trekken...
Hun kleren wassen ze in de rivier en drogen ze in de bomen. :)
Bon, dit was het ongeveer.
Ik wil me nu al excuseren voor mogelijke onjuistheden in mijn verhaal.
Met mij gaat alles nog steeds goed. Vandaag ben ik een grote bergwandeling gaan maken met mijn papa en zag ik heel mooie meren!
Nu woensdag, 8 oktober, ga ik op eindejaarsreis met mijn klas naar Cuzco en ga ik dus MachuPicchu bezoeken! Joepi. :)
Ook nog, voor diegenen die denken dat het hier nooit regent, mispoes, ik denk dat het regenseizoen hier begonnen is en na zes uur regent het hier nu ongeveer elke dag. Gelukkig schijnt 's morgens de zon wel altijd!
Hou jullie goed!
Ruth
zondag 21 september 2008
Flamingo
Liefste Vlaamssprekenden ( of flamingosprekenden zoals ze hier zeggen),
Ik ben toch blij dat ik af en toe nog wat Nederlands mag typen. En dat ik soms ( al twee keer tot nu) Nederlands kan praten met Hollanders of Belgen hier in het hotel.
Want af en toe word ik een beetje gek van de talen. Aangezien ik met mijn papa hier nog steeds meer Frans praat, maar op school al meer Spaans, kon ik gisteren geen 1 van de twee meer. Echt vermoeidend. Maar goed, poco a poco zegt mijn papa Selio.
In mijn blog vandaag, het is alweer een hele week geleden, wil ik het hebben over de Peruaanse bergen, het Peruaanse uitgangsleven en de Peruaanse school. Al zeg ik mss beter Huarazaanse (of zoiets) ipv van Peruaanse. Het zal hier overal wel anders zijn.
De Peruaanse school.
Ondertussen heb ik dus een volledige week school achter de rug.
Ik ben er dus al wat aangewend. Het vroege opstaan blijft wel aan me knagen en ik versta nog steeds niet al te veel van de lessen. Die combinatie zorgt er dus voor dat meer dan eens mijn ogen bijna toevallen.
Maar mijn klas valt al veel beter mee dan de eerste dag. Ook de jongens praten nu met me. :) En ze zijn echt tof. Al lachen ze nog steeds vreselijk hoog. Anie en Lalie zijn ook al bij me thuis geweest voor een groepswerk, en ja, in Peru kennen ze Wikipedia en copy en paste ook. Naast de vakken die wij krijgen, heb ik hier ook filosofie en literatuur en muziek en zingen en kunst en theater. Theater is eigenlijk meer wat Peruaans dansen, helemaal geen acteren zoals ik had gedacht. Deze vakken maken de dagen dus korter. Want school duurt hier van 7u50 tot 17u50. Op drie dagen moet ik wel al naar huis met de bus van 16u50 voor mijn Spaanse les. In die bus zitten kleine kindjes en wat zijn die verwonderd over ik die daar zit bij hen en uit België kom en al super oud ben en geen Spaans spreek. Ook op de speelsplaats zie ik kindjes wijzen en kijken alsof ik een attractie ben. :)
De lessen worden hier toch ook echt minder strikt genomen dan in België heb ik het gevoel. Vooral bij de leraar wiskunde. Zo hebben we bij hem al naar twee films gekeken. :) Het zou op dbz gene waar zijn!
Ik eet 's middags warm op school, en bah wat is het eten toch echt niet lekker. Ongeveer elke dag arroz con pollo ( wat zoveel is als rijst met kip). En het drinken is uit van die harde bekers en smaakt dus helemaal naar plastiek. Gelukkig heb ik hier 's morgens een heerlijk ontbijt met verse fruitsla, vers geperst appelsiensap en lekkere broodjes en 's avonds mag ik eender wat kiezen op de kaart van het hotel. En toch ben ik nog niet verdikt denk ik. :) Laat ik dit vooral niet te luid zeggen.
Met school zijn we ook gaan spelen met kindjes uit een arme wijk. Dat maakte me echt heel gelukkig. We hadden ook koekjes en sapjes voor hen mee en hoewel ik niet me hen kon praten, had ik er echt veel aan. En de kindjes waren ook gelukkig!
Benieuwd wat mijn tweede week school zal brengen...
De Peruaanse bergen.
Mijn ouders hier, vooral mijn papa Selio, heeft ongeveer alle bergen die ik hier kan zien beklommen. Hij heeft ook een winkel waar je al het trekkingsmateriaal kan huren. En hier in hun reisbureau organiseren ze ook trekkings met ezels en zo in de bergen. Die passie moeten ze natuurlijk ook een beetje op mij overbrengen. Zo heb ik gisteren mijn eerste rots beklommen. En niet zoals wij dat kennen, op zo een muur en met handvaten, neen, een echte rots. Al was het een voor kindjes. :) Ik vond het toch echt al moeilijk, en lastig man!
En vandaag ben ik met mijn ouders naar een vallei gereden hoog in de bergen. (ongeveer 4000 m) Op alweer een erbarmelijke weg. Maar na een beetje wandelen, ook echt nog lastig, een prachtig zicht!Op de besneeuwde bergen, en een gletsjermeer dat als maar groter wordt door de opwarming van de aarde. En andere bomen en bloemen en planten en zoveel moois.
Hopelijk kan ik veel bergen hier bezoeken en mss zelfs een beklimmen...
De Peruaanse nachten.
Vorig weekend was mijn broer uit Lima hier. Het was wel aangenaam eindelijk nog eens een broer te hebben, want kindje alleen zijn is toch echt nog anders. Samen met hem en met een vriend van hem, Cesar genaamd, zijn we de zaterdagavond naar de disco geweest. En in Peru danst dus echt iedereen in koppels. Je zou kunnen denken dat ik wel gezellig, maar wacht daar wat mee. Er gaan hier veel meer jongens uit dan meisjes, gevolg, veel jongens staan dus maar een beetje langs de kant. Niet echt sociaal vind ik. Gelukkig ben ik dus een meisje.
De muziek was eigenlijk vaak echt hetzelfde als hier, al is er ook veel reggeaton en Cumbia of zo.
Ik vond het echt leuk om nog eens te kunnen dansen en mijn algemeen beeld was wel dat er vooral ouderen daar waren. Toch midden/eind de twintig.
Gisterenavond ging ik dan met twee kindjes van mijn klas, Anie en Laura genaamd, naar een optreden van rockbands gaan. Kwamen we daar binnen en waren het 12-jarige die speelden... :)
Dan zijn we dus maar naar een disco gegaan, het was acht uur 's avonds, en ja hoor, die disco zat al helemaal vol. Wel echt een beetje marginaal. Met dansende meisjes op plateau's en alweer heel veel jongens langs de kant. Aangezien meisjes van 18 hier naar huis moeten ge-escorteerd worden door meisjes van 15, Anie en jongens van 17, Rodrigo, hebben zij me om 9 uur, jip jip, thuis afgezet. :)
Volgend weekend is er een blijkbaar een feestje hier, wat zal dat geven...
Voila, nu zijn jullie weer op de hoogte.
De dingen die ik hier tot nu een beetje jammer vind, zijn: dat MarieAngelica van de receptie hier niet meer woont, dat ik geen broer of zus heb en dat mijn Spaans nog allesbehalve opperbest is...
Poco a poco.
Velen van jullie beginnen morgen met school, dus aan hen, veel plezier. :)
Veel liefs,
Ruth
P.S.: Sorry trouwens voor de vele spellingsfouten, maar ik waarschuw jullie alvast, dat zal niet verbeteren! En ik slaag er ook nog niet in om mijn foto's ergens te plaatsen maar ik blijf proberen.
Ik ben toch blij dat ik af en toe nog wat Nederlands mag typen. En dat ik soms ( al twee keer tot nu) Nederlands kan praten met Hollanders of Belgen hier in het hotel.
Want af en toe word ik een beetje gek van de talen. Aangezien ik met mijn papa hier nog steeds meer Frans praat, maar op school al meer Spaans, kon ik gisteren geen 1 van de twee meer. Echt vermoeidend. Maar goed, poco a poco zegt mijn papa Selio.
In mijn blog vandaag, het is alweer een hele week geleden, wil ik het hebben over de Peruaanse bergen, het Peruaanse uitgangsleven en de Peruaanse school. Al zeg ik mss beter Huarazaanse (of zoiets) ipv van Peruaanse. Het zal hier overal wel anders zijn.
De Peruaanse school.
Ondertussen heb ik dus een volledige week school achter de rug.
Ik ben er dus al wat aangewend. Het vroege opstaan blijft wel aan me knagen en ik versta nog steeds niet al te veel van de lessen. Die combinatie zorgt er dus voor dat meer dan eens mijn ogen bijna toevallen.
Maar mijn klas valt al veel beter mee dan de eerste dag. Ook de jongens praten nu met me. :) En ze zijn echt tof. Al lachen ze nog steeds vreselijk hoog. Anie en Lalie zijn ook al bij me thuis geweest voor een groepswerk, en ja, in Peru kennen ze Wikipedia en copy en paste ook. Naast de vakken die wij krijgen, heb ik hier ook filosofie en literatuur en muziek en zingen en kunst en theater. Theater is eigenlijk meer wat Peruaans dansen, helemaal geen acteren zoals ik had gedacht. Deze vakken maken de dagen dus korter. Want school duurt hier van 7u50 tot 17u50. Op drie dagen moet ik wel al naar huis met de bus van 16u50 voor mijn Spaanse les. In die bus zitten kleine kindjes en wat zijn die verwonderd over ik die daar zit bij hen en uit België kom en al super oud ben en geen Spaans spreek. Ook op de speelsplaats zie ik kindjes wijzen en kijken alsof ik een attractie ben. :)
De lessen worden hier toch ook echt minder strikt genomen dan in België heb ik het gevoel. Vooral bij de leraar wiskunde. Zo hebben we bij hem al naar twee films gekeken. :) Het zou op dbz gene waar zijn!
Ik eet 's middags warm op school, en bah wat is het eten toch echt niet lekker. Ongeveer elke dag arroz con pollo ( wat zoveel is als rijst met kip). En het drinken is uit van die harde bekers en smaakt dus helemaal naar plastiek. Gelukkig heb ik hier 's morgens een heerlijk ontbijt met verse fruitsla, vers geperst appelsiensap en lekkere broodjes en 's avonds mag ik eender wat kiezen op de kaart van het hotel. En toch ben ik nog niet verdikt denk ik. :) Laat ik dit vooral niet te luid zeggen.
Met school zijn we ook gaan spelen met kindjes uit een arme wijk. Dat maakte me echt heel gelukkig. We hadden ook koekjes en sapjes voor hen mee en hoewel ik niet me hen kon praten, had ik er echt veel aan. En de kindjes waren ook gelukkig!
Benieuwd wat mijn tweede week school zal brengen...
De Peruaanse bergen.
Mijn ouders hier, vooral mijn papa Selio, heeft ongeveer alle bergen die ik hier kan zien beklommen. Hij heeft ook een winkel waar je al het trekkingsmateriaal kan huren. En hier in hun reisbureau organiseren ze ook trekkings met ezels en zo in de bergen. Die passie moeten ze natuurlijk ook een beetje op mij overbrengen. Zo heb ik gisteren mijn eerste rots beklommen. En niet zoals wij dat kennen, op zo een muur en met handvaten, neen, een echte rots. Al was het een voor kindjes. :) Ik vond het toch echt al moeilijk, en lastig man!
En vandaag ben ik met mijn ouders naar een vallei gereden hoog in de bergen. (ongeveer 4000 m) Op alweer een erbarmelijke weg. Maar na een beetje wandelen, ook echt nog lastig, een prachtig zicht!Op de besneeuwde bergen, en een gletsjermeer dat als maar groter wordt door de opwarming van de aarde. En andere bomen en bloemen en planten en zoveel moois.
Hopelijk kan ik veel bergen hier bezoeken en mss zelfs een beklimmen...
De Peruaanse nachten.
Vorig weekend was mijn broer uit Lima hier. Het was wel aangenaam eindelijk nog eens een broer te hebben, want kindje alleen zijn is toch echt nog anders. Samen met hem en met een vriend van hem, Cesar genaamd, zijn we de zaterdagavond naar de disco geweest. En in Peru danst dus echt iedereen in koppels. Je zou kunnen denken dat ik wel gezellig, maar wacht daar wat mee. Er gaan hier veel meer jongens uit dan meisjes, gevolg, veel jongens staan dus maar een beetje langs de kant. Niet echt sociaal vind ik. Gelukkig ben ik dus een meisje.
De muziek was eigenlijk vaak echt hetzelfde als hier, al is er ook veel reggeaton en Cumbia of zo.
Ik vond het echt leuk om nog eens te kunnen dansen en mijn algemeen beeld was wel dat er vooral ouderen daar waren. Toch midden/eind de twintig.
Gisterenavond ging ik dan met twee kindjes van mijn klas, Anie en Laura genaamd, naar een optreden van rockbands gaan. Kwamen we daar binnen en waren het 12-jarige die speelden... :)
Dan zijn we dus maar naar een disco gegaan, het was acht uur 's avonds, en ja hoor, die disco zat al helemaal vol. Wel echt een beetje marginaal. Met dansende meisjes op plateau's en alweer heel veel jongens langs de kant. Aangezien meisjes van 18 hier naar huis moeten ge-escorteerd worden door meisjes van 15, Anie en jongens van 17, Rodrigo, hebben zij me om 9 uur, jip jip, thuis afgezet. :)
Volgend weekend is er een blijkbaar een feestje hier, wat zal dat geven...
Voila, nu zijn jullie weer op de hoogte.
De dingen die ik hier tot nu een beetje jammer vind, zijn: dat MarieAngelica van de receptie hier niet meer woont, dat ik geen broer of zus heb en dat mijn Spaans nog allesbehalve opperbest is...
Poco a poco.
Velen van jullie beginnen morgen met school, dus aan hen, veel plezier. :)
Veel liefs,
Ruth
P.S.: Sorry trouwens voor de vele spellingsfouten, maar ik waarschuw jullie alvast, dat zal niet verbeteren! En ik slaag er ook nog niet in om mijn foto's ergens te plaatsen maar ik blijf proberen.
Beter adres
Ruth Botterman
C/o Selio Villon
Hotel San Sebastian
Jr. Italia 1124
Huaraz
Peru
Ik heb mijn papa hier dat adres dat ik jullie had opgegeven eens laten checken en hij zegt dat het beter is zoals hierboven.
Sorry voor de verwarring, ik had beter moeten opletten...
donderdag 11 september 2008
Adres
Ik heb hier nog juist mijn adres voor moesten jullie me een briefje willen schrijven.
Hotel San Sebatian
Jr. Italia
Señor Selio Villon
1124 Huaraz
Peru
Voor moesten jullie helemaal depresief zijn en me willen bellen. 0051-43-426960
Let dan natuurlijk wel op het klokje hiernaast!
Peraanse verjaardag.
Ola,
Ik weet het, dit bericht liet lang op zich wachten. De reden daarvoor is dat ik jullie graag al een verslag wou geven van mijn eerste schooldag, die voor maandag gepland was maar uiteindelijk dus donderdag werd.
Daardoor heb ik dus weer een heleboel te vertellen.
Zondag was ik jarig, een verslagje van die dag mag niet ontbreken! De zon scheen, zoals elke morgen hier en ik moest vrij vroeg opstaan omdat we naar de kerk gingen. Toen ik beneden kwam kreeg ik felecitaties van mijn ouders en een cadeautje! Jaja, geheel onverwacht. :) Het is een trui met knopjes van Alpacawol, echt heel handig hier want vanaf zes uur wordt het hier dus echt heel koud. Ik heb er dus al veel deugd aan gehad.
Van de mis heb ik niet zoveel gezien, de reden daarvoor, ik ben flauwgevallen... Voor het eerst in mijn leven. Daarvoor moest ik dus naar Peru komen. :) Mijn mama hier was heel ongerust en dacht dat er iets met mijn hart was of zo dus de volgende dag gingen we naar dokter. Ook een belevenis op zich. Niets van de stille wachtkamers zoals in België. Bijna geen wachtkamer zelf, 1 klein bankje. Maar de dokter stelde mijn mama Anna gerust met wat ik wel vermoedde, ik moet hier gewoon nog wat aanpassen en had dus last van de andere zuurstofgraad hier en de hoogte,... Dan zijn we met de auto naar de bergen gegaan. Niet de besneeuwde, maar de droge, ik zou jullie heel graag de foto's tonen maar ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik ze kan uploaden hier. Ik zet ze wel op facebook. De bergen waren echt supermooi, het duurde wel lang voor we er waren langs een echt erbarmelijk weg! Er waren ook veel kleine felgekleurde Peruaanse dametjes daarboven. Over hen vertel ik een andere keer meer, als ik een mooie foto heb.
Terug in de vallei zijn we op restaurant geweest, lekker maar zwaar en dan thuis heb ik met veel plezier jullie felicitaties gelezen. En 's avonds was er taart met een kaarsje! Het was een heel lekkere aardbeibiscuittaart en ik mocht aan iedereen een stuk geven. ( Dus ook aan Paul en zo van de keuken. :) ) Delen maakt gelukkig, ik zeg het je. Het was dus meer dan een geslaagde dag!
Verder moest ik op mijn school ook een test doen, dinsdag was dat. Ik dacht dat ik mijn wiskunde ging moeten boven halen maar niets was minder waar. Ik moest tekenen, jaja, mijn allerbeste vak. Een tekening van een jongen en een verhaaltje erbij schrijven en een tekening van een meisje en een verhaaltje erbij. Ook nog een tekening van een familie. Echt bizar. Maar blijkbaar kan de schoolpsyholoog daar veel uit afleiden. Ik vrees een beetje dat hij nu van me denkt dat ik een kind ben, wat zo teken ik...
Bon, waarschijnlijk doet het er toch niet zoveel toe want vandaag was dus mijn eerste schooldag. In uniform, niet bepaald heel sexy maar het kan erger. Ik ga met de bus naar school, ongeveer tien minuutjes. De meisjes van mijn klas waren heel vriendelijk en kwamen meteen wat vragen aan me stellen. Sommigen kunnen een beetje engels, maar eigenlijk echt niet goed. En aangezien mijn spaans ook nog helemaal niet oke is, is communiceren wat moeilijk maar het lukt. Ik zit hier in het vijfde middelbaar, wat hier het laatste is en de kindjes zijn dus idd 1 of 2 jaar jonger dan mij. En dat merk is wel, ze zijn veel giechelachtiger. De jongens maken super veel lawaai in de klas en lachen ook de hele tijd met alles. Met hen heb ik nog niet echt gepraat, als er eens een iets tegen me zei begon de rest allemaal de gniffelen en giechelen. Ze zijn echt een beetje kinderachtig. Hopelijk is dat mijn eerste indruk. Ik zou nog meer willen vertellen over de school maar heb het gevoel dat dit bericht alweer zo lang is. Misschien nog juist dat de leerkrachten bellen tijdens de les, dat het echt lang duurt voor de les start, zo hebben we in wiskunde 1 oefening gemaakt (wiskunde is trouwens echt moeilijk, identiteiten met veel sec en csc, ik lijk echt alles vergeten), dat ik de leerkrachten echt niet versta en dat het koud is met mijn blote benen in de klas! Binnenkort meer details.
Voor donderdag, heb ik echt nog genoten van rustig in het zonnetje mijn boek lezen, The OC kijken, de lange maaltijden met mijn ouders, het bezoekje aan mijn oma en opa en neefjes en nichtje en tantes en nonkels, mijn was doen en strijken samen met Mirtza ( ik wist niet dat iemand valser kon zingen dan mij :) ), de engels/spaanse gesprekjes aan de balie met Sylbia en MarieAgelica ( Zij is 20 en heel vriendelijk voor me, ze bracht zelfs een verjaardagscadeautje mee uit Lima. Een hondbeer en douchegel. Ze is echt tof! ) , iets gaan drinken en eten in Cafe Andian ( daar vind je al de backpackers bijeen, blanke gezichten dus, een verademing. :) ) , de Huarazroddels,...
Verder hoop ik dat ik echt snel Spaans kan, zo kan ik met de al werknemers hier communiceren. Voor de moment voel ik me echt een klein kindje als ik probeer Spaans te spreken.
Geduld hebben, heeft papa Selio gezegd.
Ik vind jullie reacties trouwens heel tof om lezen, dank daarvoor!
Tot binnenkort, heel veel liefs
Ruth
Ik weet het, dit bericht liet lang op zich wachten. De reden daarvoor is dat ik jullie graag al een verslag wou geven van mijn eerste schooldag, die voor maandag gepland was maar uiteindelijk dus donderdag werd.
Daardoor heb ik dus weer een heleboel te vertellen.
Zondag was ik jarig, een verslagje van die dag mag niet ontbreken! De zon scheen, zoals elke morgen hier en ik moest vrij vroeg opstaan omdat we naar de kerk gingen. Toen ik beneden kwam kreeg ik felecitaties van mijn ouders en een cadeautje! Jaja, geheel onverwacht. :) Het is een trui met knopjes van Alpacawol, echt heel handig hier want vanaf zes uur wordt het hier dus echt heel koud. Ik heb er dus al veel deugd aan gehad.
Van de mis heb ik niet zoveel gezien, de reden daarvoor, ik ben flauwgevallen... Voor het eerst in mijn leven. Daarvoor moest ik dus naar Peru komen. :) Mijn mama hier was heel ongerust en dacht dat er iets met mijn hart was of zo dus de volgende dag gingen we naar dokter. Ook een belevenis op zich. Niets van de stille wachtkamers zoals in België. Bijna geen wachtkamer zelf, 1 klein bankje. Maar de dokter stelde mijn mama Anna gerust met wat ik wel vermoedde, ik moet hier gewoon nog wat aanpassen en had dus last van de andere zuurstofgraad hier en de hoogte,... Dan zijn we met de auto naar de bergen gegaan. Niet de besneeuwde, maar de droge, ik zou jullie heel graag de foto's tonen maar ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik ze kan uploaden hier. Ik zet ze wel op facebook. De bergen waren echt supermooi, het duurde wel lang voor we er waren langs een echt erbarmelijk weg! Er waren ook veel kleine felgekleurde Peruaanse dametjes daarboven. Over hen vertel ik een andere keer meer, als ik een mooie foto heb.
Terug in de vallei zijn we op restaurant geweest, lekker maar zwaar en dan thuis heb ik met veel plezier jullie felicitaties gelezen. En 's avonds was er taart met een kaarsje! Het was een heel lekkere aardbeibiscuittaart en ik mocht aan iedereen een stuk geven. ( Dus ook aan Paul en zo van de keuken. :) ) Delen maakt gelukkig, ik zeg het je. Het was dus meer dan een geslaagde dag!
Verder moest ik op mijn school ook een test doen, dinsdag was dat. Ik dacht dat ik mijn wiskunde ging moeten boven halen maar niets was minder waar. Ik moest tekenen, jaja, mijn allerbeste vak. Een tekening van een jongen en een verhaaltje erbij schrijven en een tekening van een meisje en een verhaaltje erbij. Ook nog een tekening van een familie. Echt bizar. Maar blijkbaar kan de schoolpsyholoog daar veel uit afleiden. Ik vrees een beetje dat hij nu van me denkt dat ik een kind ben, wat zo teken ik...
Bon, waarschijnlijk doet het er toch niet zoveel toe want vandaag was dus mijn eerste schooldag. In uniform, niet bepaald heel sexy maar het kan erger. Ik ga met de bus naar school, ongeveer tien minuutjes. De meisjes van mijn klas waren heel vriendelijk en kwamen meteen wat vragen aan me stellen. Sommigen kunnen een beetje engels, maar eigenlijk echt niet goed. En aangezien mijn spaans ook nog helemaal niet oke is, is communiceren wat moeilijk maar het lukt. Ik zit hier in het vijfde middelbaar, wat hier het laatste is en de kindjes zijn dus idd 1 of 2 jaar jonger dan mij. En dat merk is wel, ze zijn veel giechelachtiger. De jongens maken super veel lawaai in de klas en lachen ook de hele tijd met alles. Met hen heb ik nog niet echt gepraat, als er eens een iets tegen me zei begon de rest allemaal de gniffelen en giechelen. Ze zijn echt een beetje kinderachtig. Hopelijk is dat mijn eerste indruk. Ik zou nog meer willen vertellen over de school maar heb het gevoel dat dit bericht alweer zo lang is. Misschien nog juist dat de leerkrachten bellen tijdens de les, dat het echt lang duurt voor de les start, zo hebben we in wiskunde 1 oefening gemaakt (wiskunde is trouwens echt moeilijk, identiteiten met veel sec en csc, ik lijk echt alles vergeten), dat ik de leerkrachten echt niet versta en dat het koud is met mijn blote benen in de klas! Binnenkort meer details.
Voor donderdag, heb ik echt nog genoten van rustig in het zonnetje mijn boek lezen, The OC kijken, de lange maaltijden met mijn ouders, het bezoekje aan mijn oma en opa en neefjes en nichtje en tantes en nonkels, mijn was doen en strijken samen met Mirtza ( ik wist niet dat iemand valser kon zingen dan mij :) ), de engels/spaanse gesprekjes aan de balie met Sylbia en MarieAgelica ( Zij is 20 en heel vriendelijk voor me, ze bracht zelfs een verjaardagscadeautje mee uit Lima. Een hondbeer en douchegel. Ze is echt tof! ) , iets gaan drinken en eten in Cafe Andian ( daar vind je al de backpackers bijeen, blanke gezichten dus, een verademing. :) ) , de Huarazroddels,...
Verder hoop ik dat ik echt snel Spaans kan, zo kan ik met de al werknemers hier communiceren. Voor de moment voel ik me echt een klein kindje als ik probeer Spaans te spreken.
Geduld hebben, heeft papa Selio gezegd.
Ik vind jullie reacties trouwens heel tof om lezen, dank daarvoor!
Tot binnenkort, heel veel liefs
Ruth
vrijdag 5 september 2008
En hotel San Sebastian.
Beste Belgjes,
Dit bericht is waarschijnlijk veel te lang, met veel te veel overbodige details, maar ik ben hier nog maar net en wil jullie graag alles vertellen. Sorry daarvoor, maar dat zal wel minderen!
Ik heb ook met mijn ouders hier afgesproken dat ik in het begin maar twee keer in week op internet zal gaan. Dat is beter voor mijn aanpassing!
Vandaag was het eindelijk zo ver, ik ben geariveerd bij mijn familie, in mijn hotel, jaja! Straks meer daarover.
Eerst nog even over mijn gevangenis in Lima, de plaats waar we verbleven met al de buitenlanders die naar Peru komen. Wij Belgen waren met het meest,19. Verder waren er van Zwitserland, Duitsland, Oostenrijk, Denemarken, Nieuw-Zeeland, IJsland,... Ook een zielig meisje van Groenland, met sportschoenen en hoog opgetrokken sportkousen, echt geen zicht.
Woensdag hebben we daar niets gedaan, buiten twee films op de laptop gezien en eigenlijk ook veel chiro en scouts spelletjes zoals citroen citroen en billy billy bob en billenklets, wij belgen leerden deze aan de buitenlanders. Ik wou heel graag Lima verkennen maar dat mocht dus niet, we mochten daar niet buiten (vandaar de gevangenis, het stonk er ook). Het was wel nog lekker eten, al advocado gegeten, en juca( een soort aardappel) en jaja ook frieten, ze waren wel super dik en koud. Niet echt lekker dus. Donderdag was er dan een oriëntatie, waar AFS zo van houdt.
En 's avonds, als we juist allen vriendjes werden, vertrok iedereen dus naar zijn stad. Ik en nog heel wat anderen vertrokken als laatste en ik moet zeggen dat dat vertrek wel vrij gektisch was, maar eindelijk toen we door de vervallen straten van Lima reden had ik het gevoel in Peru te zijn. Het verkeer is ook vreselijk, zonder lijnen op de straten, iedereen haalt iedereen in.
Er is 1 jongen, een canadees die ook in Huaraz zit, hij is vrij overenthousiast maar wel nog sympathiek. Dus met hem heb ik samen in de bus gezeten van Lima naar Huaraz, ongeveer 7 uur. Maar die bus was echt fantastisch, nog nooit in zo een chicke bus gezeten!
En dus vanmorgen rond zes uur ben ik hier aangekomen, mijn papa Selio kwam me ophalen en na de kussenverwarring was hij heel lief. Met hem praat ik Frans, hoewel ik merk dat mijn Frans vreselijk is. Hij bood me thee aan als ik aankwam, cocthee en toonde me mijn kamer.
Ik woon dus echt in het hotel, op de bovenste verdieping in een hotelkamertje. Ik heb dus mijn eigen douche en toilet en zelfs tv! Ik heb ook uitzicht vanuit mijn deur op allemaal bergen.
Om negen uur dan ging ik ontbijten en ontmoette ik mijn mama Ana, zij was ook zeer vriendelijk en met haar spreek ik Engels, maar aan tafel spreken we altijd Engels. Ze waren zeer blij met de cadeautjes en ik heb hen al al mijn foto's getoond. Jaja,ze hebben jullie al allemaal gezien.
Net als ik dacht zijn mijn twee broers hier niet, wat wel een beetje jammer is, maar er in het hotel werkt een nichtje van de ouders, 20, en zij is heel vriendelijk. Ze vroeg me zelfs net welke jas haar het beste stond. :)
De mama toonde me het hotel, dat ik moet toegeven, er echt minder groot in chic uitziet als op de website. En met de papa ben ik al even naar zo het echte centrum geweest.
Huaraz ziet er wel wat vuil en onafgewerkt uit maar de bergen maken veel goed.
Normaal ga ik maandag of dinsdag al naar school en ik ga ook Spaanse les volgen!
Goed, ik hoop dat ik niets vergeten zeggen heb en wens jullie nog een tof laatste maandje vakantie! (en voor diegene die al begonnen zijn met school: haha:) )
Misschien nog juist iets voer het weer, vanmorgen om zes uur was het hier heel koud, dan rond tien uur was het echt super mooi weer en zon en warm en nu is het terug koud met veel wind. Heel wisselvallig hier!
Daaag, Ruth
Dit bericht is waarschijnlijk veel te lang, met veel te veel overbodige details, maar ik ben hier nog maar net en wil jullie graag alles vertellen. Sorry daarvoor, maar dat zal wel minderen!
Ik heb ook met mijn ouders hier afgesproken dat ik in het begin maar twee keer in week op internet zal gaan. Dat is beter voor mijn aanpassing!
Vandaag was het eindelijk zo ver, ik ben geariveerd bij mijn familie, in mijn hotel, jaja! Straks meer daarover.
Eerst nog even over mijn gevangenis in Lima, de plaats waar we verbleven met al de buitenlanders die naar Peru komen. Wij Belgen waren met het meest,19. Verder waren er van Zwitserland, Duitsland, Oostenrijk, Denemarken, Nieuw-Zeeland, IJsland,... Ook een zielig meisje van Groenland, met sportschoenen en hoog opgetrokken sportkousen, echt geen zicht.
Woensdag hebben we daar niets gedaan, buiten twee films op de laptop gezien en eigenlijk ook veel chiro en scouts spelletjes zoals citroen citroen en billy billy bob en billenklets, wij belgen leerden deze aan de buitenlanders. Ik wou heel graag Lima verkennen maar dat mocht dus niet, we mochten daar niet buiten (vandaar de gevangenis, het stonk er ook). Het was wel nog lekker eten, al advocado gegeten, en juca( een soort aardappel) en jaja ook frieten, ze waren wel super dik en koud. Niet echt lekker dus. Donderdag was er dan een oriëntatie, waar AFS zo van houdt.
En 's avonds, als we juist allen vriendjes werden, vertrok iedereen dus naar zijn stad. Ik en nog heel wat anderen vertrokken als laatste en ik moet zeggen dat dat vertrek wel vrij gektisch was, maar eindelijk toen we door de vervallen straten van Lima reden had ik het gevoel in Peru te zijn. Het verkeer is ook vreselijk, zonder lijnen op de straten, iedereen haalt iedereen in.
Er is 1 jongen, een canadees die ook in Huaraz zit, hij is vrij overenthousiast maar wel nog sympathiek. Dus met hem heb ik samen in de bus gezeten van Lima naar Huaraz, ongeveer 7 uur. Maar die bus was echt fantastisch, nog nooit in zo een chicke bus gezeten!
En dus vanmorgen rond zes uur ben ik hier aangekomen, mijn papa Selio kwam me ophalen en na de kussenverwarring was hij heel lief. Met hem praat ik Frans, hoewel ik merk dat mijn Frans vreselijk is. Hij bood me thee aan als ik aankwam, cocthee en toonde me mijn kamer.
Ik woon dus echt in het hotel, op de bovenste verdieping in een hotelkamertje. Ik heb dus mijn eigen douche en toilet en zelfs tv! Ik heb ook uitzicht vanuit mijn deur op allemaal bergen.
Om negen uur dan ging ik ontbijten en ontmoette ik mijn mama Ana, zij was ook zeer vriendelijk en met haar spreek ik Engels, maar aan tafel spreken we altijd Engels. Ze waren zeer blij met de cadeautjes en ik heb hen al al mijn foto's getoond. Jaja,ze hebben jullie al allemaal gezien.
Net als ik dacht zijn mijn twee broers hier niet, wat wel een beetje jammer is, maar er in het hotel werkt een nichtje van de ouders, 20, en zij is heel vriendelijk. Ze vroeg me zelfs net welke jas haar het beste stond. :)
De mama toonde me het hotel, dat ik moet toegeven, er echt minder groot in chic uitziet als op de website. En met de papa ben ik al even naar zo het echte centrum geweest.
Huaraz ziet er wel wat vuil en onafgewerkt uit maar de bergen maken veel goed.
Normaal ga ik maandag of dinsdag al naar school en ik ga ook Spaanse les volgen!
Goed, ik hoop dat ik niets vergeten zeggen heb en wens jullie nog een tof laatste maandje vakantie! (en voor diegene die al begonnen zijn met school: haha:) )
Misschien nog juist iets voer het weer, vanmorgen om zes uur was het hier heel koud, dan rond tien uur was het echt super mooi weer en zon en warm en nu is het terug koud met veel wind. Heel wisselvallig hier!
Daaag, Ruth
dinsdag 2 september 2008
'chillen en miengelen'
Lieve vriendjes,
Blijkbaar is Peru toch helemaal niet zo achtergesteld als ik dacht! Ik zit hier op een laptop met draadloos internet dus, dit bericht te schrijven.
Alles is echt super goed verlopen vandaag. De overstap in Madrid, de aankomst in Peru,...
Het was wel echt lang vliegen, ik zat naast een mevrouwtje die heel vriendelijk was.
Het vliegtuigeten is wel niet echt mijne dada. Nu zitten we dus in een soort rusthuis in Lima. Het stinkt hier wel een beetje en het zijn van die ongezellige rode bakstenen als binnenmuren.
Voorlopig ben ik nog helemaal omringd door Belgen en heb ik alleen nog maar vier AFS-vrijwilligers ontmoet. Deze waren wel zeer vriendelijk!
Morgen mogen we blijkbaar 'chillen en miengelen (vraag me niet wat dat is)' en dan donderdag vertrekt iedereen naar zijn gastgezin.
Nu ga ik ongeveer slapen. Hier is het nu half negen 's avonds, maar bij jullie is het vier uur 's nacht. Ik ben dus net 24 uur wakker. :)
Daag, veel liefs
Ruth
Blijkbaar is Peru toch helemaal niet zo achtergesteld als ik dacht! Ik zit hier op een laptop met draadloos internet dus, dit bericht te schrijven.
Alles is echt super goed verlopen vandaag. De overstap in Madrid, de aankomst in Peru,...
Het was wel echt lang vliegen, ik zat naast een mevrouwtje die heel vriendelijk was.
Het vliegtuigeten is wel niet echt mijne dada. Nu zitten we dus in een soort rusthuis in Lima. Het stinkt hier wel een beetje en het zijn van die ongezellige rode bakstenen als binnenmuren.
Voorlopig ben ik nog helemaal omringd door Belgen en heb ik alleen nog maar vier AFS-vrijwilligers ontmoet. Deze waren wel zeer vriendelijk!
Morgen mogen we blijkbaar 'chillen en miengelen (vraag me niet wat dat is)' en dan donderdag vertrekt iedereen naar zijn gastgezin.
Nu ga ik ongeveer slapen. Hier is het nu half negen 's avonds, maar bij jullie is het vier uur 's nacht. Ik ben dus net 24 uur wakker. :)
Daag, veel liefs
Ruth
maandag 1 september 2008
Muchas Gracias! (hopelijk juist)
Als ik linksonder mijn scherm kijk, zie ik dat het al 0:52u is. Over precies drie uur moet ik opstaan, alleen ben ik nog niet gaan slapen... Bijna verlaat ik België.
Ik moet zeggen dat ik mij eigenlijk nog heel rustig voel, voorlopig vind ik slapen gewoon vrij nutteloos. Hoogstwaarschijnlijk denk ik daar morgen helemaal anders over.
Voor Peru lijkt alles geregeld. Ik heb al een mailtje gekregen van mijn gastgezin. Het is de familie Villon-Ortiz. Als ze in Peru net als in Panama ook je tweede naam gebruiken, wordt mijn naam binnenkort Ruth Gabriella Villon Ortiz. Wat kijk ik daar naar uit. :) Wel nog een kleine wijziging, mijn papa is dus hotelmanager en in het dossier staat dat ze leven en werken in het hotel maar toch blijken ze ergens anders te wonen. Ik vind dat een beetje verwarrend maar hopelijk kan ik het snel verder uitleggen.
Ik heb ook twee broers, Fabian en Adrian. Het ziet er alleen naar uit dat ik hen niet zo veel ga zien. Fabian zit zelf in het buitenland en Adrian studeert in Lima, zo'n 400 km van Huaraz...
Ik heb trouwens ook een hond, ook geheel nieuw voor me!
In Peru is het de gewoonte dat je in je jaar een weekje of zo op reis gaat naar een ander gastgezin, ergens anders. Als mijn informatie klopt ga ik dan naar Arequipa. Wat ik ook al volledig zie zitten.
Ik wil graag ook nog kort iederen super hard bedanken.
Dit avontuur ben ik aangegaan om vele redenen, één van de redenen was dat ik vond dat alles veel te snel voorbij ging. Dat ik gewoon maar leefde, zonder ergens bij stil te staan, zonder iets intens te beleven.
Mijn reis is nog niet begonnen, maar nu door al dat afscheid nemen heb ik dat intense gevoel al hard. Ik kan er echt niet bij hoe lief iedereen voor me is, dus echt, uit heel diep vanbinnen, bedankt! Ik ga jullie allen missen en veel aan jullie denken en wens jullie allemaal het beste dit jaar!
Oké, mijn adres heb ik voorlopig nog niet maar dat komt zo snel mogelijk.
Van zodra ik er ben en een pc vind, laat ik iets weten.
Het ga jullie goed,
heel veel liefs,
(voorlopig nog gewoon) Ruth
Ik moet zeggen dat ik mij eigenlijk nog heel rustig voel, voorlopig vind ik slapen gewoon vrij nutteloos. Hoogstwaarschijnlijk denk ik daar morgen helemaal anders over.
Voor Peru lijkt alles geregeld. Ik heb al een mailtje gekregen van mijn gastgezin. Het is de familie Villon-Ortiz. Als ze in Peru net als in Panama ook je tweede naam gebruiken, wordt mijn naam binnenkort Ruth Gabriella Villon Ortiz. Wat kijk ik daar naar uit. :) Wel nog een kleine wijziging, mijn papa is dus hotelmanager en in het dossier staat dat ze leven en werken in het hotel maar toch blijken ze ergens anders te wonen. Ik vind dat een beetje verwarrend maar hopelijk kan ik het snel verder uitleggen.
Ik heb ook twee broers, Fabian en Adrian. Het ziet er alleen naar uit dat ik hen niet zo veel ga zien. Fabian zit zelf in het buitenland en Adrian studeert in Lima, zo'n 400 km van Huaraz...
Ik heb trouwens ook een hond, ook geheel nieuw voor me!
In Peru is het de gewoonte dat je in je jaar een weekje of zo op reis gaat naar een ander gastgezin, ergens anders. Als mijn informatie klopt ga ik dan naar Arequipa. Wat ik ook al volledig zie zitten.
Ik wil graag ook nog kort iederen super hard bedanken.
Dit avontuur ben ik aangegaan om vele redenen, één van de redenen was dat ik vond dat alles veel te snel voorbij ging. Dat ik gewoon maar leefde, zonder ergens bij stil te staan, zonder iets intens te beleven.
Mijn reis is nog niet begonnen, maar nu door al dat afscheid nemen heb ik dat intense gevoel al hard. Ik kan er echt niet bij hoe lief iedereen voor me is, dus echt, uit heel diep vanbinnen, bedankt! Ik ga jullie allen missen en veel aan jullie denken en wens jullie allemaal het beste dit jaar!
Oké, mijn adres heb ik voorlopig nog niet maar dat komt zo snel mogelijk.
Van zodra ik er ben en een pc vind, laat ik iets weten.
Het ga jullie goed,
heel veel liefs,
(voorlopig nog gewoon) Ruth
woensdag 20 augustus 2008
Eindelijk !
Over juist tien minuten vertrek ik op chirokamp...
Maar ik wou toch snel even melden dat ik eindelijk mijn gastgezindossier ontvangen heb!
Het hele verhaal komt wel nog. Ik kan jullie al zeggen dat ik in Huaraz zit en tot nu lijkt het of ik in een hotel woon! Dit is daarvan het internetadres:
http://www.sansebastianhuaraz.com/english
Tot over tien dagen !
Maar ik wou toch snel even melden dat ik eindelijk mijn gastgezindossier ontvangen heb!
Het hele verhaal komt wel nog. Ik kan jullie al zeggen dat ik in Huaraz zit en tot nu lijkt het of ik in een hotel woon! Dit is daarvan het internetadres:
http://www.sansebastianhuaraz.com/english
Tot over tien dagen !
maandag 18 augustus 2008
Nog steeds in spanning...
Nog 16 dagen, op 2 september vertrek ik voor 10 maanden naar Peru.
Peru is het land van het Titicacameer, van MachuPicchu, van de Inca's, van de lama's,...
Ik hoop dat het voor mij het land wordt van het onvergetelijk avontuur.
Tot nu weet ik nog steeds niet waar ik terecht ga komen en wie mijn gezin is...
Ik blijf dus in spanning afwachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
