Nieuw adres.

Bij een nieuwe thuis hoort natuurlijk ook een nieuw adres.

Ruth Botterman
calle Huandoy 160
El Pinar - Independencia
Huaraz
Peru

Wat een reis! :)

Hola!

Sinds gisteren ben ik terug aangekomen in Huaraz, waar ik het ondertussen al een beetje gewoon ben ik mijn nieuwe huisje.

k ben terug maar in mijn hoofd heb ik twee weken van mooie herinneringen die ik mijn leven niet zal vergeten. Graag wil ik ze met jullie delen hoewel ik weet dat ik helemaal niet de beste verhalenvertelster ben dus het mss niet helemaal zal overkomen zoals ik het heb beleefd.

Ons reisje begon met een dagje zomer in Lima, 's nachts namen we de bus naar Arequipa. Als ik praat over ons zijn dat Nele en Kate, twee Belgische AFS-meisjes die in Chiclayo wonen. Arequipa wordt de witte stad genoemd, echt wit vond ik ze niet maar het was wel echt een mooie stad! We verbleven in een hostelletje met super vriendelijk mensen en konden zo onze trekking in de Colca Canyon regelen. Een super diepe Canyon en echt heel mooi! We moesten om 1uur 's nachts met een busje vertrekken, wandelden een hele dag, op en neer en kwamen 's avonds aan in een super gezellig hostelletje. Helemaal in de natuur, zonder electriciteit en terug met mensen die heel vriendelijk waren en ons heel goed hielpen zodat we de volgende morgen rond 4 uur 's morgens opstonden om met muilezels de laatste steile beklimming te maken. We begonnen aan de tocht nog in de donker, dan kwamen we in de mist en dan oppeens kwamen we boven de wolken en hadden we een schitterend zicht! Langszaam omhooggaand, zittend op de muilezels en genietend van groene en besneeuwde bergen boven een bedje van wolken. Wow!Met de zon al heerlijk schijnend kwamen we terug aan in het staje waar we vertrokken waren, de eerste minuten konden we niet zo goed wandelen maar het was meer dan de moeite geweest!In Arequipa hebben we ook geraft, de rivier was niet superwild maar we waren toch goed nat, en tenslotte hebben we ook nog een mooi klooster bezocht. De eerste vijf dagen waren dus zeker en vast geslaagd. Dan namen we de bus naar Puno, onze volgende bestemming.

Puno is de stad aan het titicacameer. Dus bij aankomst hadden we al mooie zichten. In Puno zelf valt er niet super veel te beleven maar onze eerste avond daar was het de laatste carnavalavond. Eerst waren er mooi stoeten met heel veel dansende koppeltjes maar daarna brak het echte carnaval los. De hele straat vol, iedereen met een schuimspuitbus in zijn hand en spuiten maar. Echt gek, de hele straat was wit. De volgende dag hadden een trip geregeld naar verschillende eilandjes op het meer. Het was nogal een toeristische bedoening waar wel echt de moeite. Eerst stopten we bij drijvende eilandjes, zo een 51 kleine eilandjes waar de mensen echt hun hele leventje hebben. Dan vaarden we naar het eilandje waar we gingen slapen, we kregen er een gastmama toegewezen die ons naar ons huisje bracht waar we eten kregen en een kamertje hadden en zo. Daarna maakten we nog een wandeling naar helemaal boven op het eiland en terug een super mooi zicht. 's Avonds kregen we typische kleren en werden we naar een feestje gebracht, waar de toeristen de dansjes van de gastmama's leerden. Wel een grappige bedoening. Dan naar huis, gaan slapen, terug een kaarsje voor ligt. Hoe gezellig! Volgende morgen maakte we nog een stop bij een ander mooi eilandje en dan terug naar Puno.

Op de eilandjes hadden we 2 vriendinnetjes gemaakt, gelukkig voor mij! Mijn twee reisgenootjes gingen van Puno naar Cuzco reizen maar Cuzco zag ik al, ik wou dus de andere kant op, naar La Paz. En die twee meisjes van Fr en Eng waren ook op weg naar Bolivie. Zo heb ik dus de volgende morgen de bus naar de grens en daarna naar de hoofdstad genomen, het werd een lange dag en pas tegen de avond kwamen we aan en hebben ons dirrect terug in een bus geinstalleerd, richting Uyuni. Moet je zeker eens op internet opzoeken, een reuze zoutmeer. Jammergenoeg hadden we maar 1 namiddag om het te bezoeken maar echt een gek eindeloos zicht heb je daar! En super toffe foto's kun je er maken. 's Avonds de bus terug naar La Paz, normaal is het een rit van 13 uur, wij hebben er 24 uur over gedaan. Wat een avontuur. Om drie uur 's nachts stonden we stil, drie vrachtwagens zaten vast in een riviertje, door het regenseizoen was er meer regen dan normaal. Om negen uur 's morgens was er 1 vrachtwagen uit het water, maar dan zat onze bus vast... Om 12 uur 's middags dan kregen ze onze er eindelijk uit. Wel echt een sfeertje tussen al de toeristen, iedereen die wou helpen maar niet wist hoe en dan de vreugdekreten toen we eindelijk terug konden vertrekken. De volgende morgen moesten mijn nieuwe reisgenootjes al de bus terug nemen, gelukkig had ik nog de voormiddag om La Paz te bezoeken. Een niet zo grote stad, kon dus overal te voet naartoe, maar wel echt een gekke bedoening. Super veel mensen en taxi's en busjes,... Oude straatjes ook, en mooie cafetjes en mooie marktjes en winkeltjes met lamafoetussen, echt een beetje gek dus.

Man, ik zou nog zo veel meer willen schrijven maar mijn bericht is nu al veel te lang. Het was ook echt ngo een avontuur om weer helemaal van La Paz op mijn eentje naar Lima te reizen. Onderweg met andere AFS-ers afgesproken, dus was niet helemaal alleen. Ik vond het echt schitterend, heb veel vriendelijke mensen tegenkomen, super mooie dingen gezien, veel plezier gemaakt, soms een beetje bang geweest. Kortom er was van alles wat.

Vrees dat het reizen nu een beetje voorbij zal zijn, binnenkort begint het schoolleventje terug, we zien wel wat voor nieuwigheden dat kan brengen...

Ik blijf jullie bedanken voor jullie interesse en hoop dat jullie je goed houden!

Veel liefs

Ruth